De Draad van Wout Kemkens (Shaking Godspeed)
Door
Gijs Wilbrink
Iedere maand e-mailt Gijs Wilbrink heen-en-weer met een Achterhoekse muzikant over wat hem of haar beweegt. Over plannen, ambities, dromen en angsten. In De Draad mogen we meegenieten van deze mailconversaties, waarin altijd één liedje van de muzikant zelf de rode draad vormt.
Deze maand schreef hij met Wout Kemkens van Shaking Godspeed, over hun nummer ‘I Wonder’. Kemkens en zijn band zijn dit jaar maar liefst twee keer te zien op de Zwarte Cross.
Shaking Godspeed – I Wonder
Van: Gijs Wilbrink
Aan: Wout Kemkens
Papi!
Zeg eens: eind van de maand, twee keer Shaking op de Zwarte Cross, op dezelfde dag. Wat is de bedoeling? Toen ik het hoorde, verheugde ik me op tenminste één ingetogen set waarin jij en Rocco de zoeperds op de cross stil proberen te krijgen met bezwerende akoestische voodoo, en daar tegenover dan een allesverwoestende avondshow. Maar jullie spelen in de Roadhouse én in Café Harder, twee podiums waar de versterkers volgens mij pas perfect afgesteld staan als ze na twee aanslagen in de fik vliegen. Standje episch. Wat zijn jullie van plan? Twee keer rammen? Of is deze informatie strict bandgeheim?
Misschien is het eigenijk ook wel fijn om niet twee totaal verschillende kanten van jezelf te hoeven tonen op één dag. Het voelt als artiest altijd een beetje schizo: overdag de gevoelige jongen met de mooie ogen, ’s avonds het doorgesnoven stadionbeest. Materiaal voor een Jambers-aflevering.
Deze afweging doet me denken aan wat je eerder hebt geschreven over schizofrenie. In een stuk voor nummervandedag.nl beschreef je ‘Future Boogie’ als “een schizofrene zoektocht in noten en melodieën.” En laatst deelde je ‘I Wonder’ op Facebook met het onderschrift “probably my favourite Shaking Godspeed song, a schizophrenic tune about isolation.” Waar komt deze schizo-fascinatie eigenlijk vandaan? Is het gewoon een mooi woord, of houdt het je echt veel bezig? Ik ben er erg benieuwd naar.
G.
Van: Wout Kemkens
Aan: Gijs Wilbrink
Hé Gijs,
Volgens mij zit dat schizofrene in ieder mens, in ieder geval in mij, niemand is absoluut dit of dat.
En niemand is te vertrouwen, haha.
Mijn nummers moeten zijn als mensen, of als mijzelf, met vele kanten en moods. Ik vind het cool wanneer een lied ‘werkt’ bij verschillende gemoedstoestanden van de luisteraar. Dat bedoel ik met schizofreen: je dacht het lied te kennen, maar ineens zie je het andere gezicht. Op deze voorwaarden ga ik trouwens altijd aan de slag met een basisidee, als het dat niet in zich heeft valt het eigenlijk altijd af voor het album.
Het is niet dat ik hier echt lang over moet nadenken, ik raak dan verveeld, verlies mijn interesse en vergeet het dan.
Wout
Van: Gijs Wilbrink
Aan: Wout Kemkens
Aight, dat doet me denken aan WF Hermans: “Het is mogelijk dat de mens innerlijk verandert, dat de man die vandaag leeft niet meer kan onderschrijven wat hij gisteren heeft gedaan. Mensen uit één stuk bestaan in mijn romans niet.” Mensen uit één stuk bestaan dus in je liedjes niet. Eigenlijk is er muzikaal ook geen Shaking Godspeed-liedje dat uit één stuk bestaat.
Het klopt wat je zegt, alle Shaking Godspeed nummers hebben iets van dat shizofrene. Het lijkt zowel letterlijk als op metaniveau het centrale thema op al jullie platen. Maar als de meeste SG-liedjes dit gemeen hebben, waarom heeft ‘I Wonder’ bij jou dan toch een status aparte? En vind je het niet raar om zo te denken over een nummer dat niet van je laatste plaat komt? Ik vind mijn nieuwste album altijd automatisch het beste, al is het een cliché en moet je je eigen enthousiasme over nieuw werk eigenlijk altijd wantrouwen. Net als de mensen om je heen inderdaad. De een nog onbetrouwbaarder dan de ander, ha!
PS. Ik beschouw mijn genegeerde vragen over de cross maar als bandgeheim. Maar ik raak er alleen maar nieuwsgieriger van.
“Het is een moeilijke plaat voor de luisteraar, maar als je hard werkt om de nummers te doorgronden dan volgt de beloning. Dat vind ik ontzettend cool.”
Van: Wout Kemkens
Aan: Gijs Wilbrink
Over ‘I Wonder': het is gewoon mijn ideale song. Melodie, rauwheid, experiment en power ineen. Het verhaalt over hoe fysiek dicht mensen bij elkaar kunnen zijn en hoe er toch een gigantisch grote afstand en verschil kan zijn in geluk, verwachtingen, perspectief en gevoel. En hoe mooi of schrijnend dit is. Ik vind dat de muziek de tekst mooi versterkt. In de tekst liggen euforie en ongeluk erg dicht bij elkaar en bestaat het naast elkaar. De muziek schiet ook van lieflijk en melodieus naar hard en lelijk.
Ik kan me soms verbazen over de betrokkenheid of harde onverschilligheid van mijzelf of anderen. “Sometimes I wonder why my neighbour cries”, de refreinzin: er kan zich een (persoonlijke) ramp of een wonder aan de andere kant van de deur of mijn kamer voltrekken en ik kies of het mijn aangelegenheid wordt. Die ramp of dat wonder kan zich natuurlijk bij iedereen voltrekken. Eigenlijk is het best wel een maatschappelijk ding, loyaliteit, naastenliefde en noem nog ‘s wat punten uit het ChristenUnie programma, ha!
Ik moet denken aan de introtekst van MC5‘s ‘Kick Out The Jams': “Whether you are gonna be the problem, Or whether you are gonna be the solution. You must choose, brothers, you must choose.”
Haha, en ja, HOERA is tot nu toe mijn dierbaarste Shaking Godspeed-plaat, om een vrij narcistische reden. Bij deze plaat had ik simpelweg de grootste vinger in de pap en dan voel je je er toch het meest bij betrokken. Het is een moeilijke plaat voor de luisteraar, maar als je hard werkt om de nummers te doorgronden dan volgt de beloning. Dat vind ik ontzettend cool. Het is ook onze meest slecht verkopende plaat, misschien vandaar ook die extra liefde, soort van underdoggevoel. Welcome Back Wolf is wat dat betreft veel meer een relaxte bandplaat, dan zit het intense gevoel meer in samen iets maken.
Wout
Van: Gijs Wilbrink
Aan: Wout Kemkens
Dat is grappig, dat je grootste egoplaat uiteindelijk toch je favoriete blijkt. Maar ook heel goed: als we met zijn allen vinden dat goede kunst vooral authentiek moet zijn, dan is het mooi om trots te zijn op werk dat alleen jijzelf volledig begrijpt. En die eventuele anderen dan, die er “hard voor werken om de nummers te doorgronden.”
Maar ik vind het ook grappig omdat je samenwerking met Rocco (gitarist, red.) juist allesbehalve egoïstisch lijkt. Voor de buitenstaander is het alsof je in hem een soort muzikale tweelingbroer hebt gevonden, alsof je dankzij hem (en hij dankzij jou) je ideeën pas echt boven zichzelf kunt laten uitstijgen. Met Shaking Godspeed op Welcome Back Wolf, maar ook met zijn band Donnerwetter en jullie jamband Thee Hammer. Wanneer had je zelf het idee dat het met hem zo goed klikte? En hoe onderscheid je al die gezamenlijke projecten nog van elkaar, zonder – daar gaan we weer – schizofreen te worden?
Gijs
Van: Wout Kemkens
Aan: Gijs Wilbrink
G.
Ik leerde Rocco kennen toen ik in Arnhem kwam wonen.
Ik had toen veel tijd – want geen vast werk op dat moment – en toen zijn we een tijd zowat dagelijks akoestisch samen gaan spelen. Ik ontdekte de mogelijkheden van twee gitaren, vlechtwerkjes/mooie harmonieën, en dit leek me een gave toevoeging voor Shaking Godspeed, ook omdat ik vond dat de rijke melodische muziek van ons live niet altijd over kwam. Dan was het vaak met de botte bijl, ook mooi haha, maar dat ging me tegenstaan.
Rocco heeft een goed instinct voor melodie en dat is altijd een aanwinst wat mij betreft. We willen beide urgente muziek maken, met een typisch eigen gezicht, en dat vult elkaar mooi aan.
Het is voor ons eigenlijk vrij simpel om de projecten uit elkaar te houden: alle nummers waar Rocco mee komt gaan naar Donnerwetter, en al mijn basisideeën naar Shaking Godspeed. Vervolgens voegen de andere bandleden hun ideeën toe.
Zie je op de Zwarte Cross.
Wout
Steun de redactie en word ook lid voor €1 p/week en profiteer van allerlei kortingen bij Achterhoekse podia, festivals, winkels, oefenruimtes, scholen, docenten etc. Lees HIER meer over lid worden.