Toen ik ooit bij de Graafschap speelde, werd er in de bus altijd Hazes gedraaid, en zo leerde ik het fenomeen ‘guilty pleasure’ kennen. De oude Hazes vind ik stiekem vlagenderwijs nog steeds wel tof. Rond ’99 zag ik in een Utrechtse bioscoop die documentaire ‘Zij gelooft in mij’. Links zaten allemaal jolige studenten, en rechts zijn fans, gekleed in hun karakteristieke campingsmokings. Toen Hazes’ schoonmoeder met haar bril, zo groot dat je er een tour de france etappe mee kunt winnen, in beeld verscheen, barstte de linker studentenkant ‘en masse’ in een orkanische lachbui uit, waarna de andere kant daar zwaar verontwaardigd op reageerde. Ik zat vergenoegd achterin de zaal, en trok geamuseerd een blikje Grolsch open. Dit was polderantropologie op de eerste rang. Hoe dan ook, vanaf toen, tot en met zijn laatste vlucht met de vuurpijl in 2004, was Dré opeens cult en ‘salonfáhig’. Dat heeft exact vijf jaar geduurd. Dáárvoor werd hij jarenlang door ene ‘Jan en zijn allemannen’ bespot.Voor mij staat ‘De Haas’ op eenzame hoogte tussen al die zogenaamde volkszangers van tegenwoordig. De man had, in zijn beste dagen als hij op ‘Dré-f’ was, een stem als een volbloed italiaanse operazanger, met een bluesy snik waar Pavarotti zelfs de tranen van in zijn ogen zou hebben gekregen, waarbij die laatste dan ook eindelijk eens zijn hagelwitte, ietwat theatrale, zakdoek zou hebben kunnen gebruiken, terwijl hij de hoge C zong.

Een zestal jaren geleden heb ik me één keer laten verleiden om in een Nijmeegs volkscafé een tiental van de oudere, betere Hazes nummers te zingen, en ik kan je verzekeren dat het uit mijn tenen moest komen, en ik had dáárna helemaal een immens respect voor ’s mans stembanden en zangprestaties.

Potverdomme zeg! Dáárom vind ik die film ‘Bloed, zweet en tranen’, ook tenenkrommend, omdat die alleen maar zijn alcoholisme en juveniele ellende aanstipt. Zélfs als hij huilt lijkt het nog of de tap open gaat, en er een schuimkraag op zijn tranen zit! En mocht Dré ooit een volkswagen hebben bestuurd, dan had Rachel waarachtig eigenhandig een scène geschreven met haar man achter een winkelwagentje, volgeladen met 96 blikken Heineken. Als Dré altijd dronken van ellende was, weet ik zeker dat Rachel al bijna 12 jaar dronken van geluk is. Want wie is zij nou zonder good old Dré!? Een kassasuccex.
En dáár krijg ik nou een grote stoffige brok van in mijn keel. Van doffe ellende, door die ééndimensionale jokkenbrokkenpiloot. En natuurlijk door de rest van die 100% hollandsche ‘chansons-charlatans’, die er geen ene zak van menen, wat ze zingen. Op zulke stompzinnige teksten zou accijns moeten worden geheven. Levensgevaarlijk! Of niet Geert?