Mijmerend door de Achterhoek
“Maar waar ik vooral over mijmer als ik zo door het platteland rij, zijn m’n optredens van heel lang geleden.”
Door
Han Neijenhuis
Laatst weer een flink stuk de Achterhoek ingereden. Vanuit Zutphen eerst naar Lichtenvoorde, naar de Eurostudio van Walter Nienhuis. Vervolgens door naar Voorst (Oude IJsselstreek), in één van de uiterste puntjes van de Achterhoek, voor een interview met countryzanger en vrachtwagenchauffeur Hans Venneman.
Dan ben je al met al een aardig stuk van huis. Of, zoals mijn oude vader dat altijd zegt, ‘Dan buj un mooi hötjen onderweg’. Mijn ouders spreken dialect. Mijn vrouw, als Achterhoekse boerendochter, ook. Maar ik heb het om de een of andere reden nooit goed geleerd, dus ik ben er geen held in. Met terugwerkende kracht toch jammer.
Maar aan de andere kant, ik versta het best. Dus een mooi hötjen onderweg. Dat is het zeker vanuit Zutphen. Mooie reis. Vorden, Kranenburg, bij Ruurlo rechtsaf, Zieuwent en nog zo wat dorpjes en kernen. Muziekje aan in de auto en ik rij het relaxed en met plezier. Onwillekeurig denk ik dan even aan het boekingskantoor waarmee ik in een ver verleden veel samenwerkte. Die hadden dan een optreden geboekt bij Schiller in Aalten en waren in de stellige overtuiging dat dat ergens bij mij om de hoek is. Als ik dan vertelde dat ik er een klein uurtje voor moet rijden, dan vielen ze haast achterover van hun stoel.
Ach, het zijn dezelfde randstedelingen die denken dat Enschede hier een kwartiertje vandaan ligt en die Ilse DeLange een Achterhoekse zangeres noemen. Maar anderzijds moet ik bekennen dat ik ervan opkeek hoe ver het is van Rotterdam tot pakweg Goes. Daar had ik ook geen idee van. Zo is het dan ook weer.
Maar waar ik vooral over mijmer als ik zo door het platteland rij, zijn m’n optredens van heel lang geleden. Lichtenvoorde is wat dat betreft een bijzondere plaats, want in februari 1979 beleefde ik daar als jong broekie m’n live-debuut in de bovenzaal van de helaas afgebrande Möllenkoare.
Twee jaar later, Koninginnedag 1981, speelde ik daar met mijn toenmalige band Blackbury Accident weer, toen beneden in de grote zaal. Dat was nogal een legendarisch optreden. We hadden net onze zelfgebouwde installatie voor magnesiumbommen klaar, hetgeen de opening van ons optreden een extra sensationeel tintje moest geven. Maar terwijl wij nog boven in de kleedkamer zaten en het publiek rustig z’n eerste biertje wegdronk, knalde op het podium ineens onze spectaculaire bommenshow af. Kwestie van de verkeerde stekker in het verkeerde stopcontact ofzoiets. Behoorlijk genant was het wel.
Maar terwijl wij nog boven in de kleedkamer zaten en het publiek rustig z’n eerste biertje wegdronk, knalde op het podium ineens onze spectaculaire bommenshow af.
En zo heeft iedere plaats z’n herinnering. We speelden in 1981 op de tweede editie van Paaspop in Zieuwent. Samen met SSST (Stichting Spontaan Samen Tekeergaon – geweldig toch!) van Ferdy Jolij en de hardrockband Lazy uit Eibergen. Lazy vond ik enorm stoer, vooral omdat hun drummer zo’n gave zilverkleurige drumkit met twee bassdrums had.
Aalten, Lintelo, Bredevoort, Vragender, ook allemaal van die dorpen en kernen met een herinnering. Het zal wel komen doordat we in die tijd een Aaltense manager hadden, want we speelden vaak in die omgeving. Die eerste keer in I’varca. Ik zie nog de zaal voor me na afloop van het optreden. Bezaaid met lege pullen Grolsch. Of die keer in Attica in Aalten. Dat in de pauze van ons optreden ineens Wimken van Diene in de kleedkamer zat. Schoenen op tafel, biertje in de hand. Dat maakt indruk op een 17-jarige. En Ons Huis in Bredevoort, ook zo’n geweldige avond gehad. Het publiek stond aan het eind van het optreden massaal bij ons op het podium. Wat een mooie sfeer!
Niet dat we zo’n geweldige band waren, maar de recht-toe-recht-aan-rock sloeg gewoon altijd goed aan in de Achterhoek. Bijna altijd, want ook gingen we een keer flink op onze muil. Dat was tijdens een talentenjacht, voorjaar 1981, in Zaal Schepersveld in Aalten. De eerste ronde kwamen we glansrijk door. De jury, met daarin onder meer de net bij Vandenberg spelende Dick Kemper, noemde ons ‘eigenlijk te goed voor deze wedstrijd’. Terloops sprak Kemper nog van ‘een hele goede ritmesectie’, welke woorden onze bassist André en ik vervolgens nog lange tijd enthousiast hebben gebezigd richting onze collega-bandleden.
Maar door al die complimenten gingen wel naast onze schoenen lopen. We zouden die bandjeswedstrijd wel even winnen. Die arrogantie brak ons een week later in de finale flink op. Van de vier bands – ik herinner me verder Skid Row en Yaffin Gale – werden we derde. Gedeeld derde, geloof ik zelfs. Dus eigenlijk waren we gewoon laatste. En minstens zo erg: mijn toenmalige vriendinnetje heeft me de hele avond niet aangekeken. Zij wilde even niets met die omhooggevallen rockdrummer en de rest van zijn band te maken hebben. Zo sta je dan ineens weer met beide benen op de grond. Wat ook zo hoort hier.
Dat gaat er dan allemaal door me heen tijdens zo’n autoritje. Mooie streek, prachtige herinneringen. Vorig najaar speelde ik trouwens weer in Aalten met mijn huidige band The Etta James Experience. Het houdt niet op namelijk met die bandjes. Dit keer was het weer eens in Schiller. Ik was weer een mooi hötjen onderweg. Een heel eind vanuit Zutphen de Achterhoek in. En als vanouds een geweldig mooie avond gehad.
Steun de redactie en word ook lid voor €1 p/week en profiteer van allerlei kortingen bij Achterhoekse podia, festivals, winkels, oefenruimtes, scholen, docenten etc. Lees HIER meer over lid worden.