Maar in de champions league van de popmuziek, zeg maar de übercategorie, waar de cursus ‘Superster zijn kan je leren’ onder elk kussen ligt, en waar je meer met opstaan wordt geholpen, dan tegen het vallen behoed, lopen ‘tig verdwaasden rond, die zich nog élke dag afvragen wat er in godsnaam allemaal gebeurt in hun strak geregiseerde ego-oerknal. Veel wat nep is, heeft daar de staat van echtheid bereikt, en da’s niet zoo merkwaardig, in een tijd dat artiesten een eigen merk zijn geworden. Als de rook is opgetrokken, en de managers, handige producers, en stylisten via de achterdeur zijn vertrokken richting het volgende wonderkind, voelen ze zich als de protagonist in Hans Cristian Andersen’s sprookje “De nieuwe kleren van de keizer, en eindigen ze als een foetus in een zeepbel. Kleding gemaakt van sterrenstof, is als een rijpe paardenbloem. Men flaneert ’n tijdje fier doch naakt in de ijdele optocht en alle schimpscheuten die in hun hoorn des overvloeds worden geschonken, worden professioneel d’r uit gefilterd.

En da’s precies wat mij zo aan die volksverlakkende talentenshows stoort, met hun tribunes vol hysterisch publiek dat harder klapt dan een rotsvol gedresseerde zeehonden op amfetamine. De kandidaten mogen een stukkie cover zingen, en als ze dan één of andere frasering of uithaal precies kunnen imiteren, kijken de juryleden elkaar aan of ze willen zeggen, dat ’t kippenvel op hun lijf hoogstwaarschijnlijk chirurgisch zal moeten worden verwijderd. 2 jaar later lopen de winnaars het Holland casino parcours, en da’s meestal een voorbode dat je ’t jaar erop volgend, de braderieën mag afstruinen. Next, next, next, next, next, next, next..