Ulft – Doe mij maar de chaos.
Af en toe.
Tekst: Erik Hagelstein. Foto: Sander van Tuijl.
Door
Erik Hagelstein
Je hebt muzikanten die zweren bij een gedegen voorbereiding. Eindeloos oefenen, repeteren, loopjes instuderen en zorgen dat alles klopt op het moment surprème. Worden ze blij van.
Op 16 mei vorig jaar was Coverland in Ulft. Onderdeel was Hooked on Guitars, een initiatief van de onvermoeibare grondlegger van dit platform: Meindert Bussink. Hij had gevraagd of ik een paar liedjes mee wilde zingen. Ik kan Meindert moeilijk iets weigeren en toen ik las welke gitaristen zouden opdraven was ik helemaal om: Vedran Mircetic, Rocco Ostermann, Joop Wallerbosch, Dries Bijlsma, Ronald Bekking. Voorwaar geen prutsers!
Meindert had nog iets gedaan: hij had een band gevormd die deze solisten begeleidde. Ook al geen kattepis. Drummer Mike Visser, bassist Gerben Bielderman, toetsenman Matthijs Stronks. Er waren ook nog een paar vocalisten bij. Ik noem Marco van der Aar en Lawrence Mul. We kunnen intensief gaan speuren aan de oevers van de Oude IJssel, maar veel beter dan deze mannen gaan we ze echt niet vinden.
Door allerlei bezigheden rond Guitar Matrix, de presentatie en de totale organisatie van die hele dag kwam de organisatie van het slotconcert een beetje in het gedrang. Allerlei vragende blikken achter het podium, waar de gasten zich verzamelen. Geen setlijsten, geen duidelijkheid. En er speelt op dat moment al een gitarist: bluesgrootheid Leif de Leeuw uit Rotterdam. Ik zie hem niet, maar wat we horen klinkt fantastisch.
Daar komt Meindert, in zijn autootje. Volgeladen met gitaren, versterkers en effectenpedalen. Want ook hij doet natuurlijk mee. Het podium is één groot effectenpedaal, zeven mensen stallen hun spullen naast elkaar uit. Zelden zo’n chaos gezien. Meindert kan niet heel veel duidelijkheid brengen over mijn inbreng: ,,Volgens mij zit je redelijk in het begin. Beetje opletten. Wil je me helpen mijn spullen naar het podium te brengen?’’
Terwijl ik met een gitaar in de linker- en een versterker in de rechterhand sta zet Leif de Leeuw een volgend nummer in. Het duurt een seconde of tien, maar ik herken het als Rocky Mountain Way van Joe Walsh. En ik word geacht dat stuk te zingen!
Ik slaak een gil, zet de spullen op de grond, gooi mijn jas naar een paar bevriende zangeressen die ook staan te wachten en spoed mij het podium op. Ik ben net op tijd. Leif de Leeuw ken ik niet, maar hij knikt vriendelijk, Mike, Gerben en Matthijs heb ik wel eerder gezien. Mike roept me nog na dat hij het leuk vindt dat ik mee doe.
We doen een paar liedjes en mijn taak zit er op. Echt leuk om te doen! Achteraf vraag ik: hoe kun je beginnen als ik niet eens op het podium sta? Schijnt als volgt te gaan: Leif draait zich om en vraagt: wie zingt dit nummer? Drummer Mike antwoordt: Erik Hagelstein. Terechte vraag van Leif de Leeuw: wie is dat?
Mike zegt: ik weet dat hij er is, ik heb hem gezien. Zet maar in, hij komt wel.
Het was geen grondige, professionele en allesomvattende voorbereiding. Maar wat was het gaaf! Doe mij maar de chaos. Af en toe.
Steun de redactie en word ook lid voor €1 p/week en profiteer van allerlei kortingen bij Achterhoekse podia, festivals, winkels, oefenruimtes, scholen, docenten etc. Lees HIER meer over lid worden.