Ze zitten op een printplaat.

“Ja, dat is niet ideaal. Dat wordt allemaal veel te warm. Buizen horen in hun eigen chassisdeel te zitten. Bovendien zijn de printbanen niet erg geschikt om de stroom te geleiden. Het is wel makkelijk en goedkoop om printplaten te gebruiken, je kunt dan massaproductie toepassen. Zo’n fabrikant wil geld verdienen. De rest van de bedrading is vaak veel te dun en daardoor kwetsbaar. Er moeten fatsoenlijke draden naar potmeters en andere onderdelen gaan. Die oude amps werden met de hand gemaakt, net zoals ik het doe. Ik gebruik in plaats van printplaten turret boards om de elektronica op te monteren. Van daaruit is alles met echte draden verbonden. Dat zie je bij de klassieke versterkers ook. Bovendien doe ik mijn uiterste best om dezelfde hoogwaardige trafo’s, elco’s, condensatoren en weerstanden te vinden die in de oude amps werden toegepast. Dat geeft, samen met de juiste luidsprekers, het vintage geluid. Zo’n klassieke luidspreker met een Alnico-magneet klinkt anders dan die moderne speakers. Deze filosofie zorgt ervoor dat ik weinig aan die versterkers verdien, maar ik vind dat een gitarist een goede versterker moet hebben, en geen bagger.”

Hoe ben je ertoe gekomen om met versterkers in de weer te gaan?

“Toen ik een jaar of twaalf was begon ik Philips bouwpakketjes in elkaar te zetten. Je had een uitgever, De Muiderkring, die bladen en boeken uitgaf over zelfbouw elektronica. Als je wikkelingen moest maken deed je dat met een gelakte koperdraad. Maar eigenlijk was een litzedraad beter. Alleen bestaat die uit allemaal vezeltjes en die kon je heel moeilijk wikkelen. Ik las dat iemand bijenwas gebruikte om die litzedraad te prepareren. Maar goed, hoe kom je aan bijenwas? Ik heb toen geëxperimenteerd met haarlak die ik van mijn zuster leende en dat werkte. Dat heeft nog als een strip in het blad ‘Radio Blan’ gestaan: ‘Leo leende van zijn zuster haarlak’, hahaha. Je had ook bladen voor gevorderden waarin je werd geleerd hoe je met een jampot, een toiletrol en wat andere middelen een  superontvanger kunt maken. Ik had op de zolder van mijn ouderlijk huis een hele antenne gemaakt voor mijn geheime zender. Ik kocht en maakte apparatuur en verhuurde me als DJ op de kermis van Eibergen en voor de voetbalvereniging Vosseveld in Winterswijk maakte ik een omroepinstallatie. Die gebruikten toen nog een oude bus als kleedkamer. En ik ging met anderen concerten organiseren, we haalden de Winterswijkse band The Death voor 275 gulden. We vroegen de eigenaar van Het Wapen van Eibergen of we zijn zaal mochten gebruiken. Hij zag dat niet zitten maar toen hij merkte dat we meer succes hadden met onze bandjes dan hij met zijn hoempamuziek draaide hij bij. We hadden Golden Earring voor 1500 gulden. Heel sympathieke jongens, niet zoals sommige van die beatbands die naast hun schoenen liepen , met een lijkwagen aankwamen en niet eens met je wilden praten. We hadden Cuby, Blues Dimension, Armand, die ken je toch wel?, met zijn vrouw, allebei in grote bontjassen en ze hadden ook nog een roedel honden bij zich. Verder kwamen de Bintangs, Shoes, Q65, the Outsiders. The Outsiders hadden van die blonde Fender versterkers die heel helder klinken. Ze speelden een nummer of tien en dan gingen ze in de kleedruimte onder het podium snaren verwisselen. De oude snaren nam ik mee voor mezelf. We waren ook manager van Wending, de band waar Wimk’n van Diene in speelde voordat hij Normaal begon. Ken je Johnny the Selfkicker? We werden in Duitsland met Wending gevraagd voor een dubbeloptreden met Johnny the Selfkicker. Wij naar het station om Johnny op te halen maar hij was er helemaal niet. Ik ben nog steeds achterdochtig of Johnny gewoon niet kwam opdagen of dat de Duitsers nepreclame maakten om volk te trekken. Er waren heel veel beatclubs in die tijd, ook in andere plaatsen. We konden bij die clubs naar binnen omdat we zelf ook zo’n club hadden. Wat een mooie tijd was dat.”