Door
Rocco Ostermann
Column – Afscheid van Mike
“Ik zal mijn ijzeren ruggengraat achter me gaan missen, maar zijn ‘geest’ zit in het DNA van Donnerwetter.”
Foto: Ariane van Ginneke
De allerlaatste foto van Mike Visser, achter de kit bij Donnerwetter.
Voor aanvang in de kleedkamer was het gruwelijk gezellig. Mike had zelfs, speciaal voor mij, een keer geen gel in z’n haren geflikkerd. Óók kreeg ik een banaan. In een band zitten en samen intens muziek maken en dromen delen en ten uitvoer brengen is een soort van huwelijk. Vriendjes en/of vriendinnetjes van muzikanten brengen grote offers zodat hun geliefden dát kunnen doen wat hen gelukkig maakt: zichzelf wegcijferen, kind van de rekening worden, is een van tevoren te voorspellen uitkomst. Daarom heeft een muzikant ook een hele grote verantwoording. Het moet het allemaal dubbel en dwars waard wezen.
Wat bands-muzikanten nog wel eens onderschatten is dat je dromen soms waarmaakt en een enkele zal moeten overwinnen. Dat laatste woordje herbergt een aantal zaken zoals twijfel, de exacte definitie van ‘succes’ waarvoor je een gezond realisme moet ontwikkelen. Vermoeidheid hoort er ook bij. Het gevoel hebben dat je geen ene millimeter opschiet. Dat is allemaal ‘normaal’ en hoort er bij. Het is ook belangrijk daarom dat je die ‘troubles’ niet mee naar huis neemt. Elke stap die je met goede intenties zet, is er ééntje van waarde. Altijd! Klagen echter, gefrustreerd raken, is een euvel waarvoor je elkaar kunt beschermen, dient te beschermen.
Het leuke alsook leerzame van biografieën lezen is dat je exact achteraf kan duiden waar deze of gene, of een band, mee worstelde, schoenen wrongen en hoe ze het weer overwonnen, of niet. Iedereen wil de toekomst wel eens als een muurtje zien waar je even over heen wilt koekeloeren. Sommige zaken kan je echter wél min of meer voorspellen. Bewegingen.
Ik zelf ben een type muzikant dat het liefst elke maand een plaat zou willen uitbrengen en als het even kan ook nog totaal verschillend van de vorige. Dat komt omdat ‘shit verzinnen’ mijn grootste passie is. Dat maakt soms dat ik compleet overtuigd ben van mijn gelijk. Dat kan lastig wezen, maar bij Donnerwetter heb ik 3 bandleden waarbij ik zwijg (lees: ze niet vaak onderbreek) wanneer ze hun visie geven en ze hebben vaak gewoon gelijk. Het zijn allemaal sterke types maar op een volstrekt natuurlijke manier hebben we in die band geen last van gedoe met ego’s en dergelijke.
Mike is iemand die lang niet zoveel woorden gebruikt/nodig heeft als ik. Hij staat zeer dicht bij zichzelf terwijl ik nog wel eens bewust alsook onbewust alles los laat. Dat is mijn manier om dicht bij mezelf te staan. Ik heb dan aan een glimlach van hem genoeg om te weten wanneer iets cool is.
Niets is leuker dan wanneer je bandleden kicken op iets waar je mee aankomt/dat je verzonnen hebt. Wanneer je met handen en voeten of ellenlange monologen moet uitleggen wáárom iets cool is, ga er dan maar vanuit dat dát idee, dat je had, vrijwel zeker een ding van discussie zal blijven. Zeker, je moet soms je poot stijf houden wanneer je in iets gelooft, maar ook weer niet té lang want met stijve poten kan je niet fatsoenlijk lopen.
Ik zal mijn ijzeren ruggengraat achter me gaan missen, maar zijn ‘geest’ zit in het DNA van Donnerwetter. Het is belangrijk om te weten wat je wilt. Minstens (zo niet meer) zo belangrijk is te beseffen wat je nodig hebt. Op een kruispunt kan je een kruis slaan, een muntje opgooien, opvangen en zeggen God zegene de greep. Je kan ook eens de vaart uit je passen nemen en stilstaan. Bij alles. Wat de uitkomst dan ook moge zijn. Als de intenties kloppen ( hoe moeilijk en vaag soms ook geconstrueerd) alleen dán kan je waarachtig tegen iemand zeggen “Till we meet again” Nou Mikey, ‘Till we meet again dan he!
Steun de redactie en word ook lid voor €1 p/week en profiteer van allerlei kortingen bij Achterhoekse podia, festivals, winkels, oefenruimtes, scholen, docenten etc. Lees HIER meer over lid worden.