vedr
Door
Bert Stoltenborg
Vorden Stef Woestenenk schrijft een loepzuiver boek
“Ik wilde graag iets maken, het was een periode dat ik zoekende was, ‘wat ga ik nou doen’ en ik dacht: ik ga iets maken, zelf iets maken. Ik vind het heel leuk om in een band te spelen, ik vind het heel leuk om getrouwd te zijn, om collega te zijn, maar ik had nu zoiets van: ik ga zelf iets doen. En dat heeft heel veel voldoening gegeven, dat proces om het zo te doen.”
Stef Woestenenk is in de Achterhoekse muziekwereld een bekend gezicht. Hij speelt in bands als The Claptunes, Moonyard, speelt in akoestische bezettingen, heeft net een aantal optredens met een J.J. Cale tribute achter de rug en nu ik hem aan de telefoon heb zit hij achter de Hiphap in De Hip in Deventer, het café van Fonz Scheepstra, de godfather van de tribute bands. Stef staat op het punt om het podium te betreden voor een Achterhoekse Jethro Tull tribute met sessieleider Vedran Mirčetić op gitaar, Bob Hogenelst op drums, Arjen de Bree op zang, Sinan Arat op fluit en zang, Stef Woestenenk op gitaar en zang en Teun Brugman op bas.
Maar daar gaat het nu niet om. Ik heb op mijn bureau Het Boek liggen. Ik mopper altijd dat redacteuren geen recensies moeten schrijven, maar ik doe het zelf toch. Het is een mooi, hard-gebonden boek, aangevuld met prachtige tekeningen van Hans Hoog Stoevenbelt. Het boek dat Stef de afgelopen paar jaar schreef over de liedjes, de muzikale indrukken uit zijn jeugd en die besprak met de muzikanten die de muziek creëerden. Hij interviewde Bennie Jolink, Willem Ter Horst, Alain Gascoine. Maar ook Pete Townshend van The Who, de nazaten van Ronnie Lane, en de meester van de engelse blues, John Mayall die Eric Clapton, Peter Green en Mick Taylor introduceerde aan het grote publiek. Het unieke is dat hier niet een artiest wordt ontleed, maar dat Stef met de artiest diens song onder de loep neemt. Het begon met het…. ach, laat de man het zelf even vertellen.
Ze zeiden dat ze me beschouwden als ‘part of the family’, dus als één van hen, en dat vond ik wel het mooiste compliment dat je kunt krijgen. Zo voel ik dat ook: wat die mensen doen doe ik ook, zo ben ik ook, weet je wel. En door internet, maar ook door leeftijd, wordt afstand relatief. Dus ik denk als ik iets wil: ‘ik vraag het gewoon’.
“Ik zit eigenlijk vol verhalen. Ik weet een hoop muziekdingen en ik praat daar altijd over. Dat gaat van: ‘Oh, heb je die CD, leuk, daar zit die bassist bij en die drummer’… Op een gegeven moment ging het niet meer over de muzikanten, maar ik had bands gezien, ik kende songs, en er zat intussen altijd wel iets van mezelf bij, iets waar je wat bij voelt. En omdat ik het idee had dat mensen het leuk vonden ben ik het gaan opschrijven. Het liep een beetje synchroon met Behind the Corner, oprichter Meindert Bussink zocht naar schrijvers. Ik heb daarom het verhaal van Bell Bottom Blues opgeschreven, over de eerste keer dat ik naar een concert ging en Eric Clapton zag. Ik vroeg me daarna af wat het verhaal achter Bell Bottom Blues zou zijn en ben op zoek gegaan naar Bobby Whitlock (de zanger-toetsenist die het nummer met Clapton schreef – BS). Die wilde wel wat over het liedje vertellen. Ik had toen het gevoel dat ik een nieuw concept had: niet alleen ik vertel iets over het liedje maar ook de artiest zelf. Zo is het balletje gaan rollen.”
“Ik ben meer artiesten gaan benaderen. Sommigen heb ik via Facebook een berichtje gestuurd. Pete Townshend… ik ken de voorzitter van de Small Faces fanclub uit Engeland en ik wist dat hij Pete Townshend had geïnterviewd en hem had uitgenodigd voor een tribute-optreden waar ik zelf bij was. Dus als er iemand is die de gegevens van Townshend heeft is hij dat. Ik kreeg een mailadres van Townshend’s secretariaat en heb op mijn manier verteld wie ik ben en wat ik wil. Ik kreeg als antwoord dat Pete Townshend het heel leuk vond maar helemaal geen tijd had. Ik heb het een half jaar later weer geprobeerd en toen had hij ook geen tijd, maar ik kreeg een heel beleefd antwoord en het was zeker geen definitief nee, maar meer iets van: nu even niet. Dus heb ik nog een keer en nog een keer volgehouden en op een gegeven moment vroeg hij me om mijn vragen maar te sturen. Een dag later kreeg ik antwoord. Ja, dat was leuk!”
“De familie van Ronnie Lane (bassist van de Small Faces, in 1997 overleden aan MS – BS) heeft me naar aanleiding van mijn vragen uitgenodigd om daar te logeren. Er was toen een soort in memorial, de oude bandleden vroegen me om een optreden bij te wonen. Ze zeiden dat ze me beschouwden als ‘part of the family’, dus als één van hen, en dat vond ik wel het mooiste compliment dat je kunt krijgen. Zo voel ik dat ook: wat die mensen doen doe ik ook, zo ben ik ook, weet je wel. En door internet, maar ook door leeftijd, wordt afstand relatief. Dus ik denk als ik iets wil: ‘ik vraag het gewoon’. Er zijn ook mensen geweest die zeiden: ‘nee’, of: ‘het komt me niet uit’, maar heel veel mensen waren bereid om mee te doen.” “Ik voel me net als die mensen. Ze zijn net als ik, ik ben niet beroemd of zo, maar ik doe hetzelfde als die mensen en ik merk dat als ik ze als mens benader dat gewoon prima is.” “Ik ben ten opzichte van die muziek en die muzikanten een verwonderd kind, maar ook een fan, een muzikant en een collega. Ik bekijk het van verschillende kanten. Ik ben vooral heel erg blij dat ik met muziek iets heb gevonden in mijn leven waar ik zo mee bezig kan zijn, dat me zoveel oplevert en dat ik zo leuk vind. Kijk, terwijl ik met je bel zit Vedran (brommerige gitaarvirtuoos uit Aalten – BS) naast me en gaan we vanavond Jethro Tull spelen. Het is één groot avontuur, man. Muziek is avontuur en het heeft me ook regelmatig goed geholpen. Ik voel me schrijver en muzikant, en creatief. Ik voel het als mijn eigen wereld, het is niet zo dat ik de hele wereld over reis, maar… kan nog komen.” “Ik wilde graag iets maken, het was een periode dat ik zoekende was, ‘wat ga ik nou doen’ en ik dacht: ik ga iets maken, zelf iets maken. Ik vind het heel leuk om in een band te spelen, ik vind het heel leuk om getrouwd te zijn, om collega te zijn, maar ik had nu zoiets van: ik ga zelf iets doen. En dat heeft heel veel voldoening gegeven, dat proces om het zo te doen.” Lees hieronder alvast een selectie van de bij Behind the Corner verschenen verhalen uit Loepzuiver.
Steun de redactie en word ook lid voor €1 p/week en profiteer van allerlei kortingen bij Achterhoekse podia, festivals, winkels, oefenruimtes, scholen, docenten etc. Lees HIER meer over lid worden.