Het aan Zutphen grenzende dorpje Warnsveld is een festival rijker dat voortborduurt op de rockavonden in zalencentrum De Pauw. Op 8 en 9 juni staat het scoutingterrein Zona aan de Vordenseweg 13 in het teken van stevige gitaarmuziek. De missie van Warnsveld Open Air is éénmaal per jaar jong talent een podium te bieden in een combinatie met oude rotten in het vak: “Wij hebben een aantal geweldige bands zoals Diggeth, Ruv, Lovell`s blade, Buring ​en Uhgah Wugah, dat landelijk al behoorlijk bekend begint te worden vanwege hun eigen stijl van muziek”, aldus de organisatoren Heavy-Rocks en Music United Studio`s. “Het is een mooi gevarieerd festival waar je van alles tegen kunt komen: van blues tot metal en alles dat er tussen zit. Ook hebben wij twee tribute bands weten te strikken van een zeer hoog niveau: Meat Love (Meat Loaf) en The Unforgiven (Metallica)”. Naast Diggeth  zijn ook The Jibs en Messed Up Achterhoekse bands. 

Geboren Dinxperloer Rocco Ostermann is uiteraard bekend als muzikant. Hij zingt en speelt gitaar in bands als Magic Fish, Donnerwetter en Shakin’ Godspeed. Ostermann blijkt meerdere talenten te hebben; hij debuteert als schrijver met zijn boek De Buitenstaander. Het boek is een bundeling van verhalen gebaseerd op indrukken die de auteur opdoet in het alledaagse leven. Het boek werd zondag 3 juni gepresenteerd in het Kulturhus in Dinxperlo.

In een vol Kulturhus leidt Hans de Beukelaer, topman van de uitgever van het boek Fagus, de middag in. Verder dragen Louis Radstaak, Hans Mellendijk en Bert Scheuter van het Instituut voor Praktische poëzie en schrijver/tv-persoonlijkheid Gerjon Gijsbers bij aan de middag. Ostermann zingt en speelt daarna met zijn muzikale kameraad & pianovituoos Matthijs Stronks een paar liederen, waarna hij voorleest. Het boek wordt uitgereikt aan wethouder Henk Rijks. Alle conversatie gaat overigens in het plat, wat uiteraard hartverwarmend is.   

In De Buitenstaander omschrijft Rocco Ostermann het leven om hem heen. De auteur is een nieuwsgierig mens dat zich constant verwondert over de wereld. De verhalen gaan natuurlijk over muziek, maar ook over zijn dementerende buurvrouw, kleurrijke stadbewoners, puisten, schilderijen en voetbal, om maar eens een paar onderwerpen te noemen.

Het boek kan worden besteld bij uitgeverij Fagus in Ijzerlo.

Volgens Mummy’s a Tree creëert de band met haar muziek: “Een reis waarin zorgvuldig gearrangeerde liedjes het vertrekpunt zijn voor experiment en improvisatie, met als doel meeslepende muziek die de tijd overstijgt”. De heren schopten het in de afgelopen twintig jaar al tot voorprogramma van onder meer dEUS, My Morning Jacket, Bettie Serveert, Navarone, Big Country, Sea + Air en The Long Winters. Behind the Corner sprak met de in Varsseveld getogen gitarist en docent filosofie Martin Luiten.

Mummy’s a Tree is een band met een lange voorgeschiedenis. De band is ruim twintig jaar geleden opgericht door gitarist/zanger Stefan van den Berg, aanvankelijk als soloproject maar gaandeweg zijn er verschillende bezettingen geweesd. Luiten: “Zelf heb ik de band vanaf de eerste optredens in Nijmegen gevolgd, maar kende ik Stefan alleen maar van in het voorbij gaan. Zo’n vier jaar geleden ontstond het idee dat ik nieuw werk van Stefan zou gaan produceren, op dat moment bestond Mummy’s a Tree al een tijdje niet meer als band. Ik heb geprobeerd geschikte muzikanten te vinden voor de opnames en op een gegeven moment was er een nieuwe band waar ik zelf ook deel van uitmaakte.

De LP heb ik voor een groot deel samen met Stefan gemaakt. Onderweg zijn andere muzikanten afgevallen, maar nu hebben we met Rick Weren en Imre Elzer die ideale ritmesectie in huis”.

Hoe creeër je dat echte Ierse gevoel van gezelligheid zoals in Ierland zelf? Dennis Jansen wist als geen ander het antwoord op deze vraag. Om de ultieme beleving van een Ierse pub na te bootsen heeft hij in samenwerking met Roel Geerts een mobiele Ierse pub gebouwd met de naam Jim O’Sheen. In deze pub gaat het om de totaalbeleving van Ierland. Er is live muziek, er worden verhalen verteld en dat onder het genot van hapjes en drankjes uit Ierland, Te denken valt aan Guinness, Irish Stew of bijvoorbeeld een scone. De inrichting van de kroeg bestaat uit lage barkrukken, een muur met schilderingen en een open haard. In het weekend van 10 en 11 maart werd de eerste editie van de beurs Let’s go Irish in de SSP HAL te Ulft gehouden (op het terrein van de Dru-fabriek). De kroeg stond daar opgebouwd. Een mooi moment om Dennis Jansen wat meer te vragen over de pub en de beurs Let’s go Irish.

Hoe is het idee voor deze verplaatsbare Irish pub ontstaan?

“De Irish pub is ontstaan na het uiteen gaan van mijn band Cloggy Dew. Ik vroeg me af wat mensen die altijd bij optredens komen kijken willen. Als je als muzikant klaar bent met een optreden wil je vaak even wat rust om bij te komen en je op te frissen. Maar dan komen er mensen naar je toe met allerlei Ierland verhalen. Mensen zoeken de verbinding en willen die heel graag delen. Als je hier in Nederland naar de pub gaat is die vaak vernederlandst. In een Ierse pub hoort Ierse muziek. De ruimte voor Ierse muziek in pubs is beperkt. De muziek is geen echt onderdeel van de pub. Dit geldt natuurlijk niet voor alle pubs. Ik ben ingesprongen op de doelgroep, waar ik zelf bij hoor, die de echte Ierse pub wil beleven. Ik wilde een Ierse kroeg creëren met de facetten die mensen misten, zoals pure traditionele muziek, het eten en drinken, intieme setting en ruimte voor de sociale factor.. Ik kan geen berg, kerk of kasteel uit Ierland meenemen, maar met de juiste elementen kun je de sfeer juiste neerzetten.”

Op vrijdagavond 6 juli werd het allerlaatste album van punkrockband Grolschbusters gepresenteerd in café De Zwaan in Hengelo (Gld.). Het album is de kroon op een roemruchte periode die achtentwintig jaar duurt. Na het productieproces van ruim een half jaar is het zesde en allerlaatste album van de Achterhoekse punkers een feit. De band is inmiddels gestopt en heeft op 4 november 2017 zijn laatste live optreden gegeven, maar aangezien er na het uitbrengen van het vorige album “Make My Day” (2011) nog veel nieuwe nummers op de plank liggen besluiten de bandleden om die op te nemen in de studio van Tom Meier in Enschede: “Het is simpelweg gewoon erg jammer dat deze nummers in het niets verdwijnen. Bovendien is er veel tijd en energie ingestoken.”

Het album “PLAY IT LOUD” wordt uitgebracht in eigen beheer en bevat dertien nummers: “De nummers zijn door verschillende bandleden geschreven en gezamenlijk tot perfectie gebracht. Hierdoor zit er ook veel variatie in de nummers. De geschreven nummers zijn zeer divers qua onderwerpen, maar achter elk nummer schuilt een eigen verhaal. Een aantal bandleden draagt ideeën aan voor nieuwe nummers (tekst en een akkoordenschema), die we vervolgens met z’n allen uitwerken tot een versie waar we ons in kunnen vinden. De inspiratiebron van bassist Edwin Stege is met name den bands Ramones en Cock Sparrer. De inspiratiebron van drummer Herbert Jolink is Bad Religion en The Exploited.”

De achterhoek kent veel popmuziek, wij kunnen er zelfs een online popmagazine mee vullen. Maar wat is er nog meer op muzikaal gebied? Het antwoord op die vraag vinden we in het kleine plaatsje Warnsveld. Daar spreekt Behind the Corner het vierkoppige muzikantengezelschap Datura. Deze band speelt middeleeuwse muziek op traditionele instrumenten, gekleed in traditionele kleding die ze zelf heeft vervaardigd. Daarnaast weet de band veel over de middeleeuwen en verzorgt educatieve programma’s op scholen of middeleeuwse paardendansen op festivals of teamuitjes. In Warnsveld spreken we met Nynke Glazema (vedel en zang), Tom Haage (spaanse luit, fluit, schalmei en zang) en Francesco Scafidi (davul, darbukka, tamboerijn, saz en zang) en zelfs nog even via facetime met Lies Sommer (harp, draailier, schalmei en zang).

Hoe is de band ontstaan?   

Tom Haage: “Het is eigenlijk een heel lang verhaal. Maar het komt er op neer dat ergens op een hoekje van de straat in Arnhem een meisje op een viool (Nynke) stond te spelen. Nou ja spelen, ze zaagde dat ding zowat doormidden want het was een meisje met bravoure. Het nummer dat ze speelde was een tarantella en Francesco danste de tarantella al in de baarmoeder van zijn moeder. Dus toen hij dat hoorde werd er een soort band gesmeed. Dat was de eerste opstap en daaruit ontstond een bandje. Later kwamen er meer muzikanten bij en zo is het als vaak in de muziek een hele hotsel de potsel geweest aan artiesten die meededen. Uiteindelijk zijn we met z’n vieren overgebleven.”
Francesco Scafidi: “Ja, daar komt het kort door de bocht op neer. Anders krijg je echt 8 bandnamen en 20 muzikanten, ik weet niet of je daar op zit te wachten.”

Hoe is de bandnaam Datura ontstaan?

Francesco Scafidi:”Het bekt zo lekker.”

Nynke Glazema: “We waren op zoek naar een plantennaam omdat we allemaal natuurliefhebbers zijn.“

Tom Haage: “Jaaa, maar dat is niet de reden, het was gewoon mystiek.”

Francesco Scafidi: “Hij is ook ontzettend mooi.”

Tom Haage: “Deze plant heeft prachtige bloemen, maar er zit een soort psychedelische werking in, die je ook naar een hoger niveau kan brengen. En dit is ook wat we met de muziek proberen te doen, op een hoger niveau komen.”

Nynke Glazema: “De daturabloem wordt ook wel de trompetbloem genoemd. Dit vonden we een mooie link met onze muziek.”

Francesco Scafidi: “De zaadjes zijn heel giftig, met een paar zaadjes kun je een hele straat om zeep helpen. Ik heb er een keer een rattenplaag mee bestreden. Ik had de zaadjes in bolletjes brood verstopt en ineens waren alle ratten verdwenen.”

Tom Haage: “De plant is inheems en groeit in aardappelvelden.”

Francesco Scafidi: “Heksen gebruikten het, ze maakten er zalfjes van. Die smeerden ze op de bezemsteel en dan gingen ze vliegen.”

Nynke Glazema: “Ja, dat is het middeleeuwse verhaal waar men destijds in geloofde.”

Op zaterdag 17 november staat voor de vijfde maal een hele dag in het teken van de rijke Achterhoekse popcultuur. In de afgelopen vier jaar groeide de ‘Dag van de Achterhoekse Popmuziek’ gestaag naar dertig locaties en meer dan honderdvijftig aanmeldingen van artiesten. Bij dit jaarlijkse evenement worden artiesten en locaties met elkaar in contact gebracht en verzorgt een centrale organisatie de gezamenlijke promotie en marketing. Niet alleen cafés, zalen en artiesten kunnen meedoen, maar ook fotografen, winkels of andere liefhebbers van Achterhoekse popcultuur.

Doe ook mee

Wilt u meedoen als locatie of artiest of de organisatie ondersteunen als vrijwilliger of sponsor? Dan kunt u zich opgeven via de nieuwe website www.dagvandeachterhoeksepopmuziek.nl.

Aftrap met Magic Fish op vrijdagavond 16 november

Op vrijdagavond 16 november is de centrale aftrap met het allerlaatste optreden van Magic Fish bij de DRU Cultuurfabriek in Ulft. Deze Achterhoekse band heeft veel succes geboekt in het verleden en zal voor de allerlaatste maal integraal het album ‘Absolutely Free’ live vertolken.

De jonge psychedelische rock/reggae band The Koalaz uit de Achterhoek bracht op vrijdag 16 juni de debuut-EP Paradise Falls uit in dB’s in Utrecht. De single Paradise Falls vertelt op obscure wijze het verhaal van de aantrekkingskracht tot de consumptiemaatschappij. “We worden uit elkaar gedreven door de prikkels en het alsmaar meer willen, we volgen niet ons hart, maar de hoge verwachtingen die ons opgelegd worden.” Voor deze clip werkten The Koalaz samen met filmregisseurs Zo’n Bende en in het verleden speelden ze onder meer op festivals als The Living Village Festival, Psy- Fi en zalen als Het Burgerweeshuis, Hedon en The Sugarfactory in Amsterdam.

De band omschrijft zijn muziek als: ‘een reis door een landschap vol spacey dub sounds, dikke baslijnen, en catchy gitaarriffs’. Inspiratiebronnen voor de muziek zijn muzikanten zoals Sticky Fingers, Bob Marley, Pink Floyd en veel meer reggae, rock en psychedelische muziek: “Daarnaast zit voor ons ook veel inspiratie in de liefde voor het band leven, om als vrienden hard te werken en met zijn allen naar een doel te streven.

De teksten zijn vaak maatschappijkritisch: “In de meeste nummers beschrijven we situaties die we niet begrijpen, waarmee we het niet mee eens zijn, of die we onder de aandacht van de luisteraar willen brengen. Vaak beschrijven we het verlangen om aan die situaties te ontsnappen, maar helaas zonder een concrete oplossing, eerder als een zinloze poging zoals in het refrein van de titelsong Paradise Falls: ‘We are flying to tomorrow, in an attempt of breaking out of our programmed lives.’

Als het duo ‘Poor John’ maakten de Twentse gebroeders Lennard en Jacco Kiezenbrink al furore met talrijke optredens in zowel Twente als de Achterhoek. Ondanks dat de broers veel `werden gevraagd wilden ze meer dan alleen covers spelen. Ze wilden een echte band, hun muzikale horizon verbreden, met eigen nummers. Zie daar Dokter Watjes; ‘Een dwarse band uit het Oosten van het land. Rock, surf en discopunk in je moerstaal. Teksten zijn kritisch, eigenzinnig en uiterst zinvol. Vaak met humor, maar ook wel eens zonder,’ zoals de heren zichzelf omschrijven. Naast Jacco en Lennard Kiezenbrink bestaat de band uit de op de rand met de Achterhoek wonende Tukkers Ard Assink en Mart Ziethof en Achterhoeker Timon Massop, ook bekend van The Heinoo’s en Villa Zeno, waar hij deel van uitmaakte. De mannen presenteerden in 2016 uit het niets hun debuut-cd ‘Consessies,’ zonder hier ruchtbaarheid aan te geven. Een bewuste keuze toen. “Het heeft ons veel optredens opgeleverd en bij de regionale omroepen zijn we regelmatig gedraaid,” begint Lennard.

Volwassener

De naamsbekendheid van Dokter Watjes breidt zich gestaag uit als een olievlek met deelname aan het tv-programma ‘Deurdonderen’ van Omroep Gelderland/RTV Oost, een zoektocht naar dialectbands in diverse muziekstijlen in de Achterhoek en Twente. “Ik denk dat we alweer zijn verranderd. Op de nieuwe plaat staat compleet andere muziek,” vergelijkt  drummer Mart de nieuwe cd ‘Stereotypen’ met voorganger ‘Consessies’. “Ik denk dat we zijn gegroeid, volwassener zijn geworden,” kijkt Lennard naar de huidige status van Dokter Watjes. “Het eerste album hebben we opgenomen zoals het live klinkt. Op ‘Stereotypen’ staan ook experimentele dingen. Dat is eigenlijk zo gegroeid.”

“Toen we de eerste plaat opnamen waren de liedjes helemaal af. We hebben nu nog voor een groot deel in de studio aan de liedjes zitten schrijven waardoor alles meer in de studio ontstand. Het is wat meer geproduceerd. We hebben iets meer gekeken naar wat er allemaal mogelijk is,” vertelt toetsenist Timon. “In bepaalde opzichten is het wat extremer. Net als op de eerste plaat hebben we wel geprobeerd zoveel mogelijk stijlen aan te raken, een rode draad te volgen.” Het vrolijke muziekgezelschap is tevreden over het resultaat maar ook over het proces daar naar toe. “We werkten aan een nummer, spraken het goed door, en een dag later namen we het op, in een week tijd,” kijkt Jacco terug. “Het is wel fijn om de hele dag alleen maar dit aan je kop te hebben. Het is net alsof we nu, nu we steeds meer spelen met elkaar, we ook meer durven, meer durven te implementeren. We staan volledig achter elke keuze die we maken. We hebben een hoop schik met elkaar.”

De Varsseveldse Roosmarijn Tuenter is een experimentele en melodische popmuzikante. De drieentwintigjarige studeerde Musician 3.0 aan het Utrechts Conservatorium en speelde al met diverse bands en projecten door het hele land en in Duitsland, Oostenrijk, IJsland, Engeland, Zweden en Frankrijk. Een van haar huidige projecten is the grooop.

Hoe is dit begonnen? Op de site vertelt de band: “We waren een groep kunstenaars die dingen maakten binnen hun eigen omgeving. Soms voelden we ons alleen in wat we deden. Vanuit de vraag om feedback, nieuwe ideeën, en vanuit nieuwsgierigheid naar andere kunstvormen, vonden we elkaar. We komen regelmatig samen, we mixen en matchen onze disciplines en we doen vooral mooie dingen samen! Soms lukt dat, soms ook niet, maar het belangrijkste: we gaan het experiment aan!”

Roosmarijn herinnert zich de leuke opnamen nog goed: “Jasmin en ik hadden altijd een slappe lach-moment tijdens de opnames en ‘de mannen’ hadden daar maar mee te dealen. Ik weet ook nog hoe Pieter-Jan en Hans mij vroegen de ‘lick’ aan het eind mee te spelen en ik dacht: eh… Maar na aandringen van de heren en oefenen heb ik ‘m ingespeeld en vind het nu één van de leukste lijntjes om te spelen! Ik vond het ook mooi hoe Pieter-Jan de leiding en productie van dit nummer op zich nam en hoe hij zo eerlijk toegaf dat het echt niet altijd makkelijk was om het overzicht te houden. Wat ik prettig vond aan hem als leider was dat hij superveel nieuwe harmonieën en lijnen heeft toegevoegd en er zo zijn eigen stempel op drukte, maar ook ons de ruimte liet om toe te voegen wat ons mooi leek.”

Tuenter is trots op het resultaat: “Velen van ons hebben ‘out of the comfort zone’ dingen gedaan tijdens dit nummer. Albert met z’n rap, Roosmarijn met de Bebop lick, Pieter-Jan met het leiding nemen voor deze productie en Wiek voor het loslaten van de leiding, haha!”

Ronald (Ro) ‘Ruff’ McKenzy komt oorspronkelijk uit Texas Naast en woont al jaren teruggetrokken in een tot woning omgebouwde boerenschuur in het buurtschap Voorst in de Achterhoek. Zelf staat hij niet meer op de planken en zijn hoogtijdagen met zo’n 280 shows per jaar door heel Amerika liggen inmiddels ver achter hem. De band Ruff McKenzy draagt een groot deel van zijn erfenis verder uit. Op zoek naar een plek om te kunnen repeteren, liepen ze Ruff per toeval tegen het lijf. Na door hem te zijn uitgenodigd in zijn ‘bluesheaven’ zoals hij het zelf noemt, ontstond er een hechte vriendschap. Met name tussen hem en gitarist Nick Helmink. Deze werd door hem ingewijd in de geheimen van de blues en classic rock: “Hij verkocht nog net zijn ziel niet op de kruusing!”

De plaat is opgenomen in de Winterswijkse White Noise Studio. “Een te gekke studio in onze eigen Achterhoek. In het kader van de Dag van de Achterhoekse Popmuziek 2017, konden we enkele uren gratis terecht bij Marlon Wolterink’s studio. Nogmaals dank daarvoor!

Waar halen jullie naast Hendrix en Zeppelin nog meer inspiratie vandaan voor de muziek?
Drummer Patrick: “ Voor mij voor zijn dat ook bands als Deep Purple, Black Sabbath, Rainbow en de Red Hot Chili Pepper’s.” Zangeres Zila vult aan: “Vaak krijg ik inspiratie van bands die ik zie spelen op verschillende festivals. Dit jaar waren dat Birth Of Joy, Parker Millsap, Boogie Beasts, David Ramires en nog veel meer.” Gitarist Nick: “In eerste instantie komt onze muziek voort uit emoties, gevoelens en ervaringen, oftewel ‘Play it as you mean it!’ De roots van onze muziek en sound ontstaan uit de blues en classic rock, maar dan met een eigen, vernieuwde sound. Daarbij proberen we ook zeker elementen uit soul en groove te pakken voor de afwisseling. De gitaarpartijen worden veelal geïnspireerd door gitaar virtuozen als Jimi Hendrix, Philip Sayce, Stevie Ray Vaughan en John Mayer. De classic rock komt voornamelijk om de hoek kijken als we nummers vorm gaan geven. Andere inspiratiebronnen zijn ook Lynyrd Skynyrd en Lenny Kravitz maar ook nieuwe bands zoals onze eigen Nederlandse Dewolff en The Grand East. Vocalen worden veelal geïnspireerd door Etta James, Bonnie Raitt en Beth Heart. Vaak ontwikkelt onze muziek zich uit instrumentale partijen voordat de tekst wordt gevormd, de basis zijn onze uitgewerkte jams.”

What you hear is what you get

In enkele uren waren de nummers opgenomen: “Drie nummers in twee takes en één nummer in vijf takes. Daarna nog een paar uur zang en daarna de mix en mastering. Al met al in zestien uur! Verder is er slechts één gitaar overdub van een paar seconden en is er nauwelijks ‘geknipt en geplakt’, dus ‘what you hear is what you get’. Een eerlijke, pure E.P. die qua sound goed weergeeft wie we zijn en wat we doen!

Het meest trots op..

Zilla: “Dat Patrick tijdens de zangopname in de studio zo hard mee leefde dat mijn bereik hoger werd. Soms kun je meer dan je denkt.” Band: “Hoe snel het is gedaan en de live feel die je hoort op deze E.P. Ook de toffe samenwerking met Marlon draagt hier aan bij. Net als de band spoort hij ook niet helemaal…”

Ruff McKenzy is Zilla Sessink (Burning Paris) : zang; Nick Helmink (Mystic Gemini) : gitaar; Twan Lieftogt (Mystic Gemini, BBR Band) : bas; Patrick Slutter (The Bruurkes, Jailbreak) : drums / zang.

2018 is het jaar dat de naam Achterhoek 350 jaar schijnt te bestaan: ‘Waer iemant duizend vreugden soek; Mijn vreugt is in dees’ achter-hoek’ aldus Willem Sluiter in 1668. Of de naam hier nu aan is ontleend of niet, in 2018 viert roulatieformatie H∞ked alweer vijf jaar de Achterhoekse muzikant. Na het podium met meer dan 200 muzikanten te hebben gedeeld, begint op 18.10.18 een nieuw hoofdstuk met eigen nummers en een exclusieve 12” vinylplaat.

18.10.18 vinyl en cd release

De EP ‘Around the Corner’werd opgenomen in vier studio’s: de Doetinchemse S&K studio van Dick Kemper, de iBeat studio in Zelhem, de White Noise studio in Winterswijk en bij de Dinxperlose gitarist Evert Zeevalkink die tegenwoordig in Utrecht woont. Er is ook veel aandacht besteed aan het artwork. Het hoesontwerp is nauw verweven met de teksten van de muziek en er zijn maar liefst 66 verwijzingen naar inspiratiebronnen uit de kunst- en literatuurwereld. Zo zijn diverse muzikale inspiratiebronnen in de hoes verstopt en is ook de releasedatum 181018, de nieuwe Achterhoekvlag en kenmerkende gebouwen uit de plaatsen waar de studio’s staan te vinden in het hoesontwerp van kunstenaar Bob op ‘t Land.

Uiteraard maken ook veel muzikanten muziek als hobby, maar er zijn ook veel thuisbakkers en hobby tuiniers. Het zou fijn zijn als betalen voor muziek, net zo gewoon gaat voelen als het afrekenen van een brood.

Aandacht voor ondernemende songwriters

Met H∞ked on Record hoop ik meer aandacht te generen voor de arbeidspositie van creatieve makers. Minister Wiebes gaf in Zomergasten nog aan dat hij kunst als hobby beschouwt, maar daarmee doet hij veel ondernemende kunstenaars tekort. Voor iemand anders is bijvoorbeeld in de tuin werken, koken of de administratie doen een hobby, maar het lijkt me niet eerlijk om dan een hele beroepsgroep weg te zetten als hobbyistisch. Muziek maken is net als brood bakken of een mooie tuin aanleggen een ambacht, uitgevoerd door gepassioneerde mensen die daar tijd en geld instoppen. Uiteraard maken ook veel muzikanten muziek als hobby, maar er zijn ook veel thuisbakkers en hobby tuiniers. Het zou fijn zijn als betalen voor muziek, net zo gewoon gaat voelen als het afrekenen van een brood.

20 oktober live release bij Record Night in Aaltense Oerkroeg Schiller

Zaterdagavond 20 oktober wordt de Achterhoekse plaat gevierd tijdens ‘Record Night’in de Aaltense Oerkroeg Schiller. Naast de live release van H∞ked on Record, zijn er optredens Snow Coats en Mummy’s a Tree, interviews door Get a Grip-radio en is er met medewerking van Wim’s Muziekkelder een kleine markt met cd’s/lp’s en merchandise van Achterhoekse bands die eigen nummers hebben opgenomen.

Meer info voor H∞ked on Record Around the Corner op www.8erhooked.nl

Vissers & Jansen zijn een hiphopduo, maar dan net een beetje anders. De Winterswijkers afficheren zichzelf graag als countryboysen kruiden hun nummers met verwijzingen naar het dorpsleven. Op 25 oktober komt hun debuutalbum De deale uit.

Beatmaker Stijn Vissers en rapper Jip Jansen zijn beiden begin dertig, kennen elkaar sinds de middelbare school en zijn ook nog eens zwagers. Samen waren ze lid van de groepen Doorgewinterd en de Tafel van 11, waarna ze uiteindelijk als duo verder gingen, in 2012. Jansen: “In 2014 verscheen onze single ‘Countryboys’, die het begin was van ons nieuwe geluid. Al doende ontwikkelden we een duidelijke stijl. Daarom hebben we ook de tijd genomen om het album te maken.”

”In Winterswijk stond vroeger een feestgebouw waar de meeste mensen uit het dorp hun eerste biertjes hebben gedronken; op die plaats staat nu theater De Storm. De tekst is ook geschreven vanuit het perspectief van iemand die vanuit een buurtschap op de brommer naar het dorp rijdt.”

Vieftig muntjes

Die plaat verschijnt eind deze maand. De titel, De deale, verwijst natuurlijk naar het platteland: het werkgedeelte van een boerderij. Ook hoor je op verschillende nummers samples van mensen die dialect praten. Bovendien speelt Jansen in zijn teksten een intelligent spel met enerzijds de Achterhoekse wortels en anderzijds hiphopstijlmiddelen en clichés. De eerder verschenen single ‘Feestgebouw’ gaat niet over dure champagne drinken in de club, maar over ‘vieftig munten’ bestellen. Jansen: ”In Winterswijk stond vroeger een feestgebouw waar de meeste mensen uit het dorp hun eerste biertjes hebben gedronken; op die plaats staat nu theater De Storm. De tekst is ook geschreven vanuit het perspectief van iemand die vanuit een buurtschap op de brommer naar het dorp rijdt.” Maar natuurlijk niet voordat de beesten zijn gevoerd.

Serieuze hobby

Vissers & Jansen beschouwen muziek als hun hobby. Ze hebben beiden een reguliere baan – respectievelijk webdesigner en in de maatschappelijke opvang – en een gezin. Jansen: “Op een gegeven moment zit je in een andere levensfase; dat je niet meer elke week uitgaat. We hebben immers allebei kinderen. Muziek is een heel fijne uitlaatklep: even helemaal tijd voor jezelf.” Dat wil niet zeggen dat ze de muziek minder serieus nemen. Vissers: “Vlak voordat de plaat gemasterd zou worden – een van de weinige dingen die we niet zelf kunnen – hebben we nog allerlei kleine dingen veranderd. Het is wel lastig om dat los te laten.” Jansen lacht: “We hebben drie jaar lang de puntjes op de i gezet.” Dat is te horen, want De deale is duidelijk met veel liefde en gevoel voor detail gemaakt: van de humoristische verwijzingen van Jansen tot de sfeerverhogende dialectsamples van Vissers.

Vissers & Jansen zijn opvallende verschijningen in zowel het Achterhoekse muzieklandschap als de hiphopwereld. Ze traden bijvoorbeeld ook buiten de provinciegrenzen op tijdens hiphopavonden. Jansen: “We zagen mensen soms echt denken dat we er niet uitzagen als hiphoppers, maar als we begonnen te spelen, vonden ze het toch tof.” In de Achterhoek zelf kan het wat lastiger zijn, gezien daar niet echt een hiphopscene is. Jansen: “Dat kan soms lastig zijn. Dan staan we op één avond met vier rockbands. Maar gelukkig krijgen we van dat toch iets andere publiek toch wel vaak positieve reacties. Ook hebben we met Hooked opgetreden in de Dru. Dat was erg tof: een band speelde Stijns beats na.”

Na een lange zomer en wat verschuivingen in het pand aan de Industrieweg 2 in Vorden, is het nu  tijd voor de opening van het muzikale seizoen bij Come to me @ Nr. 2 Music, de nieuwe naam van het poppodium in Vorden.

Poppodium? Het was toch een Jazzclub? Inderdaad. Nu alweer 2,5 jaar geleden zijn Piet en Jan Grasmeijer op deze locatie, de oude kerkmeubelenfabriek Bijenhof aan de Industrieweg nummer 2 te Vorden, begonnen met een podium waar één keer per maand live jazzmuziek te beluisteren was. Een aantal artiesten van naam en faam hebben inmiddels op dit podium gestaan.

Vorig jaar oktober heeft Mieke Sanders de organisatie van Jan en Piet Grasmeijer overgenomen. Ze is op zoek gegaan naar een wat bredere programmering en heeft daarvoor onder meer contact opgenomen met Wim Vriezen van Wim’s muziekkelder in Doetinchem. En zo kwamen er behalve jazz ook blues-, rock-, country-, Americana- en punkbands op het podium te staan en zijn er, met succes, een paar mooie undercoversessies gepresenteerd.

Piet Grasmeijer gaat zich vanaf nu helemaal op de gitaarwinkel richten en Mieke op de organisatie van optredens. Met haar bedrijf Come to me Music wil ze evenementen presenteren waarbij jong en oud vertegenwoordigd is op het podium. Haar missie is om jonge muzikanten te laten leren van gevestigde muzikanten (of muziektechnici en organisatoren) en dit dan niet alleen bij Nr. 2, maar ook op andere locaties.

ZERO ZERO ZERO/Video Store split is een split-ep samen die gedeeld wordt met de Rotterdamse band Video Store. Split ep’s zijn vrij gangbaar in de punkscene, maar daarbuiten nauwelijks. Het is een soort mini-compilatie van maar twee bands. Beide bands dragen een aantal nummers bij voor één kant van een vinylplaat. Op de ZERO ZERO ZERO/Video Store split staan drie nummers van iedere band.

1. Inspiratiebron voor de muziek?

Zanger Gijs Wilbrink: “Sinds we zijn begonnen, zijn we erg geïnspireerd door alternatieve rockbands uit de jaren 80 en 90. Bands als The Replacements, Hüsker Dü, Dinosaur Jr. en Jawbreaker die uit de punkscene kwamen maar met die rauwe punkenergie melodieuzere en experimentelere muziek gingen maken. Rauwe zang, dissonante akkoorden, versterkers die tot 11 gaan, dat werk.”

2. Inspiratiebron voor de tekst?

“Vergeleken met Tenement Kids zijn mijn teksten geëngageerder geworden. Openingstrack Moloch! is een pleidooi om wakker te worden in een tijdperk waarin we nauwelijks meer opkijken van de zoveelste (extreem-)rechtse uiting. R.E.A.L. gaat over de acceptatie van biseksualiteit, wat zelfs in 2018 zowel in hetero- als homokringen vaak nog een issue is. A Boy Named Zero is wat persoonlijker en gaat over depressie. Gezellig allemaal, toch?”

Het jaarlijkse rondreizende muziekfestival de Popronde is alweer een tijdje bezig. Tijdens de Popronde spelen ongeveer 135 bands, die door een speciale commissie geselecteerd zijn, door heel Nederland in de hoop ontdekt te worden door “het grote publiek”. Een van de muzikanten die met drie bands deelneemt aan de Popronde is Gerben Bielderman. Deze gitarist, bassist en vocalist speelt onder andere in de bands: Frank, Helm Op en Bieldermann. Hij wist zich dus met drie bands te kwalificeren voor de Popronde, iets wat niet vaak voorkomt. Reden genoeg dus voor een interview met de man die oorspronkelijk uit het Gelderse Laren komt.

“Voor mij is, op het gebied van muziek maken, de beleving en de ervaring het belangrijkst”, zegt Bielderman. Toen Gerben op de basisschool zat, droomde hij al van een carrière in de muziek. Het was een soort jongensdroom voor hem om er een groot succes van te maken. In een latere periode van zijn leven verdween het enthousiasme een beetje om deze droom na te leven. “Op een gegeven moment zat ik op de middelbare school en ik raakte geïnteresseerd in andere dingen. Daardoor kwam de muziek even op een lager pitje te staan. Ik verdeed mijn tijd aan gamen en andere puberale vergrijpen. Op een gegeven moment besloot ik om dat opzij te schuiven, simpelweg omdat ik het verspilling van mijn tijd vond. Vervolgens ben ik weer gaan oefenen met verschillende instrumenten door middel van filmpjes op YouTube.”, zegt de muzikant.

Het mag niet gebeuren. Dat muziekonderwijs op de basisscholen verdwijnt, zegt directeur Henk Lubberdink van Muziekschool Oost-Gelderland in Doetinchem. ,,Het is toch prachtig dat je bij een eindmusical van groep acht een eigen schoolband hebt staan? Met leerlingen die instrumenten bespelen?’’

Het zaaltje van zijn muziekschool aan de Bizetlaan in Doetinchem is goed gevuld, op 11 oktober. Pakweg vijftig mensen praten deze middag over Meer Muziek in de Klas, een landelijk initiatief om in 2020 in alle groepen van de basisscholen structureel muziekonderwijs aan te bieden. Dan praten we grofweg over 1,6 miljoen leerlingen, op nationaal niveau.

Diezelfde avond wordt het kunststukje herhaald in cultuurcentrum Boogie Woogie in Winterswijk. Weer zitten vijftig vertegenwoordigers van het onderwijs, culturele instellingen, gemeenten en muziekverenigingen bij elkaar. ,,Het is ontzettend belangrijk dat we kinderen, maar ook leerkrachten enthousiast maken voor muziek’’, vindt Nathalie Wensink, coördinator Algemene Muzikale Vorming van Boogie Woogie.

We komen van ver en er is nog een lange weg te gaan, zoveel is duidelijk. Want de tijd waarin een flink aantal leerlingen van de basisschool een instrument bespeelt komt nooit meer terug. Er zijn geen harde cijfers, maar onderzoeken wijzen uit dat het aantal kinderen dat individuele muzieklessen volgt op een muziekschool in zeven jaar tijd met de helft is gedaald.

Het is ex-minister Jet Bussemaker (PvdA) van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap die de gevaren van de verschraling onderkent. Ze stelt geld beschikbaar voor een beweging die Meer Muziek in de Klas gaat heten. De ambities zijn niet kinderachtig: muziek moet terug op school. En wel in alle groepen. Koningin Maxima wordt erevoorzitter, kanonnen als Ilse DeLange en Joop van den Ende verlenen hun medewerking.

Op 5 oktober verscheen de debuut-EP ‘A Place to Call Home‘ van zanger, gitarist en songwriter Ricardo Tillmann. Tillman luistert naar zoveel bekende en onbekende artiesten, uit veel diverse genres, dat er niet echt één inspiratiebron aan te wijzen is. “Ik wil het daarom ook niet echt daaraan koppelen, ook omdat ik natuurlijk probeer mijn eigen ding naar voren te laten komen. Uiteraard heb ik wel voorbeelden of favoriete artiesten. Ik som er gewoon een aantal op: The War on Drugs, Mighty Oaks, Foy Vance, Mumford & Sons, Jarrod Dickenson, Maurice van Hoek, Philipp Poisel. “

Uiteraard moet iedereen zijn brood verdienen en voor zichzelf en zijn naasten zorgen. Maar dat hoeft niet met een extreem goedbetaalde baan of top carrière. En je hoeft ook niet de hele wereld af te reizen om gelukkig te worden. Ik wil helemaal niet de idealist uithangen, uiteindelijk ben ik ook maar een nuchtere Achterhoeker.

De EP-titel “A Place to Call Home” dekt volgens Tillmann het beste de lading van het geheel. “Een plek om je thuis te voelen, waar je jezelf kan zijn, waar je kan nadenken en overleggen wat voor jou de beste weg is om te gaan. Er heerst tegenwoordig een hoog verwachtingspatroon waar men aan zou moeten voldoen en daar erger ik me een beetje aan. Niet iedereen kan hier even goed mee omgaan, terwijl het juist zo belangrijk is om wel je eigen weg te gaan. Om iets te doen waar je je goed bij voelt. Dat hoeven geen bijzondere dingen te zijn, gewoon jezelf zijn is al voldoende. Uiteraard moet iedereen zijn brood verdienen en voor zichzelf en zijn naasten zorgen. Maar dat hoeft niet met een extreem goedbetaalde baan of top carrière. En je hoeft ook niet de hele wereld af te reizen om gelukkig te worden. Ik wil helemaal niet de idealist uithangen, uiteindelijk ben ik ook maar een nuchtere Achterhoeker. De nummers zijn meer een uiting en een hulpstukje voor mezelf, en hopelijk ook voor anderen, om dat te doen. Mijn EP is zo eigenlijk ook een beetje een thuis geworden waarop ik dat kan doen.”