Op zondag 22 mei vindt van 14:00 tot 21:00 uur de vierde editie plaats van het Achterhoekse Weidepop Festival in Wolfersveen. In de scherpe bocht tussen Zelhem en Ruurlo biedt het gratis familiefestival optredens van lokale bands, een deejay en een relax-weide met een aparte kinderweide. Het steeds beter bezochte voorjaarsevenement met barbecue en horecatent wil jong en oud samen laten genieten van een ongedwongen sfeer.
Ik sprak met organisator Nienke Kok over onder meer het ontstaan en de missie van het festival. “Oorspronkelijk is Steffan Jolink, uitbater van ’t Wolfershuus in Wolfersveen, in 2007 en 2008 begonnen om het Weidepop-festival op te zetten. Hij kreeg dit in zijn eentje qua tijd en financiën niet van de grond en besloot dat er geen derde editie meer zou komen. Dit vonden enkele bezoekers van de eerste jaren erg jammer en zo werd er in 2013 weer een editie van het Weidepop festival opgezet.” Er volgen wat wisselingen in de organisatie en vandaag de dag bestaat deze uit Steffan Jolink (horeca en bands), Nienke Kok (marketing en communicatie), Henk Klein Nengerman (sponsoring), Henrieke Lenselink (kinderweide en vrijwilligers), Aniek Bargeman (financiën) en Arjen Vogelaar (catering en bands).

Jackie Please speelde in december 2013 met haar folky bluesrock al bij een live avond van Behind the Corner en vertelt het verhaal ‘over piraterij, geld, sociale ladders en schoonmaakwerk’. Opmerkelijk is het gebruik van een oude benzinepomp als soundsystem, die symbool staat ‘voor vrijheid, reizen en buiten je eigen kaders kijken’. Volgens de biografie van de band zit hier ook een keerzijde aan: “De vervuiling, de industrie en de onmacht van de ‘kleine man’. Onmacht, vrijheid en twijfel over de juiste keuzes zijn belangrijke thema’s in de teksten van Jackie Please.”
De band bestaat uit de Dinxperlose zangeres Cordula Klein Goldewijk die in de Achterhoek bekend werd met Charing X. Verder bestaat de band uit Evert Aalten op Wurlitzer, Marcel Kwa op contrabas, Sam Jones op gitaar en Bartho Staalman op drums. Na het debuut album Suck You All uit 2013, die op tape opgenomen werd bij Studio Zeedijk, komt de band nu met een nieuwe EP ‘Stick With It’.

Het idee ontstond vorig jaar toen Stichting Welkom Boh Foi Toch uitnodigde om een concert te geven. Hans: “Er was toen een klein festivalletje met meerdere muzikanten en veel publiek en dat werd een groot succes. Het was dus voor herhaling vatbaar en toen kwam bij ons het idee om iedere week in de Kruisberg een concert te brengen. We hebben niet alleen bands, maar ook muziekcorpsen, blaaskapellen, singer/songwriters, dames-, mannen- en gemengde koren en ook solisten aangeschreven en gebeld. En het loopt!”, glundert Keuper. De eerste maanden zijn al voorbij en voor april en mei is de planning ook nagenoeg rond, alleen zien ze graag nog meer bands optreden: “Het aanbod van koren is groot en blaasmuziek is ook makkelijk te plannen. We willen echter ook graag wat meer bands in het aanbod”.

De bands die naast Boh Foi Toch al eens speelden waren onder meer Balkanari, De Beatlefabriek (voorheen We’ve Got the Gun), Cloggy Dew (Peanuts), Puree, Celtic Wind en Colonel Hammon’s Four (samen met Sandra Vanreys en Hans Keuper). In de komende  maanden zullen Old Ni’js, Bottles of Smoke (Kennèh), Balkanarie en Leeways spelen. Wanneer ik hen vraag of ze weten of er vergelijkbare initiatieven in de Achterhoek zijn, schudden ze het hoofd: “We weten niet of er iets dergelijks op andere plaatsen gebeurt, maar het zou natuurlijk prachtig zijn als dit overal gebeurde!”

Wil jij met jouw band ook optreden voor honderden asielzoekers in Doetinchem? Stuur dan een mailtje naar Hans en Rita Keuper via hulle@hetnet.nl.

Begin oktober 2011 herdacht ik in de Gelderlander in de volgende column de net overleden Harry Muskee.

Eerst de ontkenning. Er is de laatste tijd al zoveel gehakt in het bos van mijn generatiegenoten. Het woud wordt telkens maar dunner. Vrienden, familie, oude bekenden en jeugdhelden ontvallen. Ik zie het bericht voorbijflitsen op mijn aaifoon. Ik veeg het weg, wil het nog niet geloven. Op het zes uur journaal dan toch de werkelijkheid onder ogen zien. Cuby is niet meer.
Een vloed van jeugdherinneringen golft over mij heen. Mijn eerste single was Just for fun.“I went to my old village, I did it just for fun.” Ik draaide het stuk in mijn eigen honk, een leegstaand kippenhok op het erf van mijn ouders. Meeschreeuwend “Yes I went to my old village and I did it just for fun. And I also had another reason Lord, cause I had no way to run.” Het hoenderhok werd een lokale broedplaats. Muzikanten oefenden er. De eerste schreden van de latere Frederik Puntdraod op een zelfgemaakte gitaar. Meiden uit de regio via een ingezonden brief in Hitweek bijelkaar geronseld tekenden op muziek van Pink Floyd en United States Of America primitieve balletten uit. Teksten werden geschreven, een zogenaamde totaaltejatersjo werd uitgedacht, waarmee onder de naam ‘Waar de wetenschap faalt, zegeviert de kunst’ de diverse jeugdhonken onveilig werden gemaakt. 

Vroege blues in Nederland

Begin jaren ‘60 druppelen de eerste blues lp’s uit de USA binnen in Nederland; onder invloed van de tweede blues boom in de US (op vinyl rond 1958) brengt een enkeling uit ons land de zwarte schijven mee uit de States. Deze zijn voor een heel select publiek te beluisteren. Het betreft meestal compilatieplaten van 78-toeren materiaal, dat voor en na WO II is opgenomen.

De eerste blues releases op vinyl in ons land worden uitgebracht op het Fontana label: Nothing But the Blues en Low Down Blues, twee compilatie Lp’s met veelal blues van voor WO II. In die tijd wordt de blues als jazz betiteld omdat de term blues (zwarte muziek) nogal beladen is en een slechte bijklank voor het publiek heeft.  In de US wordt deze muziek ‘racemusic’ genoemd, niet zo’n fijne term. Deze muziek mag alleen op speciale radiostations worden gedraaid.

In de eerste helft van de jaren ‘60 worden in ons land al wat meer blues lp’s uitgebracht: het Artone label brengt een hele reeks Chess-platen uit de USA op de markt, voorzien van een toelichting door Pete Felleman (VARA-radio man). Debuutplaten van John lee Hooker, Howlin’ Wolf, Sonny Boy Williamson en anderen zijn nu verkrijgbaar in ons land, een doorbraak voor de blues liefhebber.

Underground/garage scene tweede helft jaren 60

Bovengenoemde groepen zijn min of meer de beschaafde tak van de blues in ons land die, zoals gezegd, uit de jazz voort komt. Er ontstaat midden jaren ‘60  ook een underground scene, vooral in Den Haag en omstreken. Bekende namen zijn hier Q65, Subterraneans, Indiscrimination (latere Livin’ Blues) en Blues & Sons. De platen van deze bands zijn al wat makkelijker verkrijgbaar en dat vergroot natuurlijk de populariteit van de blues. Een mooie weergave van vroege muziek van deze bands staat op de 2 lp box Blues in Holland. Op de plaat Outsiders or Insiders (1965 CNR) zijn ook wat blues/garage-achtige bands horen zoals Bintangs, Outsiders en Cuby & The Blizzards.

Bluesrage is voorbij, maar niet in de provincie

Na een jaar of zeven is de blues, ook wellicht weer in navolging van Engeland, wel ongeveer uitgewerkt in ons land. De glamrock periode komt eraan en ‘kenners’ duiken in de countryrock en progressieve/psychedelische muziek (VPRO-muziek, zoals we dat noemden). Er blijven nog enkele elektrisch versterkte bands over, vaak uit de provincie waar de blues al snel was doorgedrongen in de jaren ‘60 en is blijven hangen. Cuby & The Blizzards is hier een mooi voorbeeld van. Ook Livin’ Blues, Bintangs, Flavium en Barrelhouse houden stand en in Friesland heb je de Shakey Sam Bluesband.

BTC: Is blues voor jou een invloed geweest op jongere leeftijd of kwam dat later via de alternatieve gitaarbands die de blues oppikten?

Pieter: “Ik ben zoals gezegd niet opgegroeid met pure bluesbands, maar meer met punk en alternatieve muziek. Het is dus een combinatie geweest van deze muziek en de blues op oude platen van Black Sabbath en de Stones. Alternatieve bands uit de USA begonnen op een gegeven moment oude bluesnummers te vertolken. Voorbeelden zijn Jon Spencer Blues Explosion en Gun Club. Via die weg heb ik de blues leren kennen. Blues is ook meer een gevoel. Platen van bijvoorbeeld Black Flag hebben een bluesgevoel. De gitarist Greg Ginn was dan ook een fan van Lightnin’ Hopkins. Oude blues is vaak wat traditioneel, avontuurlijke en extremere artiesten zijn er in dit genre jammer genoeg niet zo heel veel geweest. Performers als R.L. Burnside die nog in Schiller gespeeld heeft,, T-Model Ford en Junior Kimbrough zijn schaars. Standaard bluesrock interesseert mij niet zo.”

BTC: Wat zijn jouw grote voorbeelden uit de blues en wat ligt er qua blues nog meer in het verschiet voor de fans?

Pieter: “Ik vind oude blueshelden als Howlin’Wolf en Lightnin’Hopkins wel goed, maar eigenlijk vind ik solo-blues-mannetjes zoals R.L. Burnside of Skip James met gitaar interessanter. We laten op onze nieuwe plaat zeker de blues doorklinken, we willen echter wel eigen nummers maken.

Ook latere bluesbands uit de jaren ‘70 zoals Fleetwood Mac uit de periode Then Play On vind ik heel goed. De debuutplaat van Slint vind ik schitterend en heeft een echt blues gevoel, ondanks het feit dat het altijd post-rock wordt genoemd. Recenter is Godspeed You Black Emperor ook een grote invloed, de muziek heeft een duidelijk dreigend bluesgevoel. Op onze reis in Amerika draaiden we tijdens een rit door een canyon hun muziek regelmatig in de auto en dat klonk heel mooi in samenhang met de desolate omgeving.

Onze plaat Texino is gebaseerd op de film ‘Who is Bozo Texino?’. Niemand weet wie dat figuur is geweest. Het was een hobo uit de USA die van trein naar trein hopte. Daarnaast is een compilatie van het Arhoolie label ‘Angola Prison Spirituals’ samengesteld door Harry Oster, met nummers van gedetineerden, een inspiratie voor mij.

En natuurlijk zijn,  zoals eerder genoemd, R.L. Burnside, Junior Kimbrough en T-Model Ford van het Fat Possum label grote voorbeelden. Ook een documentaire over dit label is heel fraai gemaakt. Mississippi John Hurt heeft tevens heel mooie liedjes gemaakt en natuurlijk Black Flag, welke band duidelijk een bluesgevoel heeft bijvoorbeeld In het nummer My War. Ook jazz is een oude invloed, bijvoorbeeld de muziek van een afgekickte John Coltrane.

Buiten de blues zijn Iggy Pop, Lemmy, Melvins, Yawning Man, Sparklehorse, Guy Tavares, Morphine, Majestic Scene, Mauro Pawlowski favorieten, en tenslotte Mike Watt, de bassist van The Minutemen.”

Behind the Corner Popmagazine bestaat deze maand één jaar. In het afgelopen jaar werden in twaalf edities bijna honderd artikelen over de Achterhoeks popcultuur gepubliceerd. Met achtergronden, opinie, columns en zonder advertenties brengen enthousiaste journalisten maandelijks de Achterhoekse popcultuur vrijwillig in kaart. Een selectie van de artikelen verschijnt tevens in de 180.000 huis-aan-huis-bladen van Achterhoek Nieuws. Een mooie zichtbaarheid en erkenning voor die succesvolle en waardevolle popcultuur. Met het eveneens vorig jaar gelanceerde lidmaatschap steunen leden de redactie en kunnen zij zelf op vertoon van de Behind the Corner-ledenpas korting krijgen op toegangskaartjes van optredens of concerten, of bij de aanschaf van instrumenten, LP’s of CD’s, de huur van een oefenruimte, muzieklessen en meer. Op deze manier lukt het Behind the Corner stapje voor stapje om zich structureel in te zetten voor de Achterhoekse popcultuur, maar er ontbreekt nog iets.

In de Achterhoek ontbreekt regiobrede en structurele ondersteuning van popmuzikanten. Als je les heb gehad bij de muziekschool ben je indirect natuurlijk gesteund, maar heb je zelf de weg als muzikant bewandeld dan ontbreekt daar een directe steun. Uiteraard profiteren muzikanten van het spelen op gesubsidieerde podia en in competities, maar in andere regio’s in het land zie je meer directe steun voor de muzikanten in de vorm van bandcoaching en optredens. Wat de Achterhoek bijvoorbeeld mist, is een regionale popkoepel zoals je die in andere delen van het land wel ziet. Ook landelijke initiatieven die van waarde zijn voor de popcultuur weten hun weg niet altijd tot diep in de Achterhoek te vinden. De lokale initiatieven die er zijn, zijn fantastisch en die brengen we met Behind the Corner Popmagazine sinds vorig jaar ook stapje voor stapje in kaart, maar ze zijn vaak nog te versnipperd. Zou met een grote paraplu de zon niet nog meer gaan schijnen voor de al zo succesvolle Achterhoekse popcultuur?

Behind the Corner Popmagazine bestaat in april 2016 één jaar. In het afgelopen jaar werden in twaalf edities bijna honderd artikelen over de Achterhoekse popcultuur gepubliceerd. Met achtergronden, opinies, columns en zonder advertenties brengen enthousiaste journalisten maandelijks de Achterhoekse popcultuur vrijwillig in kaart.

Een selectie van de artikelen verschijnt tevens in de 180.000 huis-aan-huis-bladen van Achterhoek Nieuws. Een mooie zichtbaarheid en erkenning voor die succesvolle en waardevolle popcultuur.

Met het eveneens vorig jaar gelanceerde lidmaatschap steunen leden de redactie en kunnen zij zelf op vertoon van de Behind the Corner-ledenpas korting krijgen op toegangskaartjes van optredens of concerten, of bij de aanschaf van instrumenten, LP’s of CD’s, de huur van een oefenruimte, muzieklessen en meer.

Op deze manier lukt het Behind the Corner stapje voor stapje om zich structureel in te zetten voor de Achterhoekse popcultuur, maar er ontbreekt nog iets.

Prince is overleden, zoals we weten. Wij hebben hier in de Achterhoek iemand die hem kende en met hem heeft gewerkt. Wat heet, de man heeft zelfs een goedbetaalde baan die TAFKAP hem aanbood afgeslagen. Philip de Haan is als voormalig Aaltenaar een nog steeds in de Achterhoek opererende bassist bij bands als Brintaboys, Winter People, Anguish, Schiller House Band en Chaingang. Hij woont door de week al een eeuwigheid in Hoorn waar hij werkt als hoofd van de slimme-mensen-die-alles-bedenken-afdeling en mede-eigenaar van aansprekend internationaal opererend PA-bedrijf Alcons Audio. Daarvoor was hij baas R&D bij Stage Accompany (SA). In die hoedanigheid was hij in 1995 in Paisley Park waar hij The Man in de ogen kon kijken. Hoewel….

Maar laat Philip het verhaal maar vertellen.

“Prince speelde in een hotel in Minneapolis op zijn verjaardag. De geluidsinstallatie had als side-fills, dus luidsprekers waarmee de artiest zichzelf kan horen, Stage Accompany Performer P26 en P16 kasten. Prince vond het geweldig klinken en speelde 2 uur langer dan gepland. Toen wij dat hoorden dachten we dat dat door die luidsprekers kwam, maar later vernamen we dat hij dat wel vaker deed. Maar goed, hij was zwaar onder de indruk en wilde vervolgens wel eens een groot luidsprekersysteem van SA in zijn grote zaal in Paisley Park horen, dus het was tijd voor een demonstratie.

Ik ben toen op dinsdag met René Kuipers, één van onze Research & Developement-ingenieurs die ook eigenaar van geluidsverhuurbedrijf KO sound in Belgie was, en met Michiel Schuitemaker, onze dealer in de VS en zijn vriendin en medewerkster Allison, naar Paisley Park gereisd. Dat bleek een imposant, modern gebouw. Er bevinden zich drie studio’s. Studio A is 23 bij 14 meter groot, studio B is 17 bij 14 meter, studio C die ook als oefenruimte werd gebruikt is 14 bij 10. Verder is er een zaal die Production Sound Stage wordt genoemd en die 31 bij 37 bij 14 meter is. Die laatste zaal heeft een geluidsisolerend airco systeem, is helemaal aangekleed met stagedoek, er is een stroomvoorziening voor 7200 ampère, er zijn ophangpunten of te wel rigging points die ieder 2000 pond kunnen dragen, er zijn laad- en losdocks, een kapsalon,  een makeupstudio, kleedkamers met badkamer…. Nou ja, eigenlijk te veel om op te noemen. Het is een ultieme zaal voor muziek.

De sets arriveerden op vrijdag en werden opgebouwd en afgeregeld. Zaterdag zou er misschien een optreden zijn. Wanneer precies wist niemand. Prince zat in LA en zou ’s avond of ’s nachts arriveren. Er was maar 200 man publiek aanwezig, je gelooft het niet. Ik zou eigenlijk op Polpop in Aalten spelen, maar dat heb ik afgezegd. De Pol is ongeveer net zo’n grote zaal en ook daar kwamen toen 200 man op af. Dus zo relatief is het allemaal in die muziekwereld. Ook nu was alles in Paisley Park gratis, de entree, de hapjes en het fris. Volgens mij begonnen ze om 1 uur ’s nachts te spelen, tot een uur of 4. Het optreden verliep prima. Alleen liet de geluidstechnicus het geluid een paar keer rondzingen en werd op staande voet ontslagen door de artiest, of hij zag de bui alhangen en is uit zichzelf opgestapt, ik weet het niet. Ik heb toen op de zondagmorgen het geluid maar wat beter afgeregeld, want ik wilde niet dat de deal zou afketsen omdat Prince zijn monitorgeluid niet optimaal vond.

Hij antwoordde dat ik 1200 dollar per week kon verdienen, en vergeet niet dat het nog de tijd van de gulden was, dus dat was serieus veel geld. Ik zei weer dat ik verplichtingen had in Europa, dat ik in een band speelde….

Later die zondag kwam de manager van Prince bij me, hij had gehoord dat ik aan het geluid had gezeten en bood me een baan aan als geluidtechnicus voor de komende wereldtournee. Redelijk verbaasd zei ik tegen hem dat ik een vliegtuig moest halen en geen tijd had om hierover te discussiëren. Hij antwoordde dat ik 1200 dollar per week kon verdienen, en vergeet niet dat het nog de tijd van de gulden was, dus dat was serieus veel geld. Ik zei weer dat ik verplichtingen had in Europa, dat ik in een band speelde…. Hij antwoordde dat Prince zou zorgen dat mijn band in Paisley Park kon repeteren, er zouden first class tickets voor de muzikanten worden geregeld, alles zou helemaal te gek worden. Ik heb gezegd dat ik het niet wilde. Sommige mensen geloven niet dat ik echt zo’n aanbod kreeg en het afsloeg, maar ik weet hoe onzeker zo’n bestaan is. Bovendien ben ik eigenlijk luidsprekeringenieur en dat vind ik toch echt leuker dan bij een band rondlopen als tech. We spraken af dat ik een paar dagen zou blijven tot de nieuwe geluidstechnicus uit Seatlle kwam.

Aanstaande zondag 15 mei op eerste Pinksterdag is alweer de zevende editie van het Over de Top festival in Lichtenvoorde. in de afgelopen jaren groeide het festival uit tot een gezellig en creatief festival met veel aandacht voor theater, kinderen en mooie aankleding. Enkele dagen voordat het feest weer losbarst, sprak ik met medeorganisator Nienke Penterman.
Wat is eigenlijk de missie van Over de Top? Zonder lang na te denken antwoordt ze: “Mensen samenbrengen door middel van muziek, theater en kunst. We willen mensen gewoon een toffe dag bezorgen, of je nou zes of zestig bent, er is voor iedereen wat te beleven.” Dat ‘beleven’ is sowieso wel een kernwoord dat bij het festival past. Over de Top is niet alleen een popfestival, maar wil bezoekers ook een beleving meegeven: Penterman: ”Theater, kunst, cultuur en kinderen zijn daarmee ook hele belangrijke speerpunten. Bij Over De Top draait het niet om grote, bekende namen. De bands die bij ons spelen zijn niet per se bekend, maar vaak wel hartstikke goed en weten precies de juiste toon te raken. Hiermee laten we een breed publiek weer kennismaken met nieuwe muziek.”

Achterhoekse acts

Aan welke Achterhoekse acts op het festival koestert Penterman de mooiste herinnering? “Het leukste vind ik eigenlijk dat we in de afgelopen jaren een hoop bands hebben geprogrammeerd die toen nog in hun beginfase zaten, maar later bekendheid bij het grote publiek kregen, zoals bijvoorbeeld Chef’Special. Birth of Joy is daar het Achterhoekse voorbeeld van. Zij speelden in 2010 al bij Over De Top en reizen nu de halve wereld over, maar ook Orange Maplewood, Balkanari, Sugartoosh, Spawn en onze eigen creatie ‘DJ Dol in de Kop’ waren Achterhoekse succesnummers in de afgelopen jaren”, somt ze eenvoudig en zichtbaar trots op.

Hondskapot maar overladen met voldoening: ‘We’j mot wieter’.

Wat betekent het festival voor jullie? “Haha, goeie vraag. Waarom we dit festival organiseren vragen we onszelf ook wel eens af. We zijn er het hele jaar door ontzettend druk mee, krijgen er geen stuiver voor en tijdens het festival kunnen we zelf geen feest vieren, maar eigenlijk boeit dat ons niets, want het is waanzinnig leuk.” Er zit ook veel creativiteit binnen de organisatie en hierdoor is Over De Top ook een grote uitlaatklep voor veel van hen: “We kunnen een heel jaar dagdromen over hoe gaaf het zal worden, vergadering die compleet uit de hand lopen en eindigen als de meest bizarre brainstormsessies en natuurlijk de gezellige opbouwdagen met de welverdiende borrel nadien.” Dan komt de dag van het festival en dan beleven al die bezoekers een geweldige dag. Dan blijken al die voorbereidingen uiteindelijk de moeite waard te zijn? “Inderdaad. Hondskapot maar overladen met voldoening duiken we ’s nachts ons nest in om de volgende ochtend alles weer op te ruimen. Als het terrein er weer spic en span bij ligt, volgt de welbekende en beruchte afterparty. Diezelfde avond komen vaak de eerste wilde ideeën alweer op tafel en twee maanden later staan we weer fris in de startblokken voor de volgende editie. ‘We’j mot wieter’ is dan ook een veelgehoorde uitspraak binnen de organisatie en het kan altijd beter, mooier en gekker.”

Op zaterdag 21 mei 2016 viert AAP (Aaltens Artistiek Popbelang) haar dertig jarige jubileum met The Far Pavilions, Depau, Katzenjammer Bros., Rundfunk, AAP old Star Band en Second Order in oerkroeg Schiller. De baten worden gebruikt om toekomstige “goede doelen” festivals van stevige basis te voorzien. Ik sprak met Aad Bannink over de betekenis van AAP en de Aaltense popscene.

Wat is de missie van AAP  en hoe relevant is die nog anno 2016?

Toen de vereniging in 1986 werd opgericht was de missie om van onze lokale bands de belangen te behartigen en de bands regelmatig een podium te bieden. Verder “vochten” we met de lokale politiek om een eigen oefenruimte voor onze bands te realiseren.

In de begintijd waren veel lokale bands lid van onze vereniging. AAP was gedurende ongeveer 15 jaar actief op de diverse fronten. Na verloop van tijd ging AAP in de slaapstand. Veel bands zochten namelijk hun eigen weg en hadden geen behoefte meer aan iets collectiefs. De meeste bands hadden ook hun eigen oefenruimte. Kortom, de doelstellingen waren niet meer actueel. Anno 2016 zijn deze doelstellingen ook niet meer actueel.

Vijf jaar geleden vonden enkele oud-bestuursleden elkaar weer en kwamen op het idee om jaarlijks een festival te houden in Oerkroeg Schiller. Het festival moest vooral een reünie-gevoel hebben. Bands uit de jaren ‘80 en ‘90 werden weer gevraagd om eenmalig op te treden. De respons was groot. We hebben vaak meer aanmeldingen dan plaatsen op de avond. Verder hebben we nu al vijf jaar achter elkaar Schiller uitverkocht.

Ronnie Lane. Al heel jong las ik zijn naam op de elpeehoezen van Small Faces.

Toen ik ouder werd dook ik in zijn muziek. Hij was bassist bij Small Faces en later The Faces. Hij ging solo en maakte platen met zijn band Slim Chance en met Pete Townshend, Eric Clapton en Paul McCartney. Zijn stem, zijn teksten, melodieën en zijn verhaal hebben mij altijd geraakt. Dat heb ik met sommige artiesten. Ronnie Lane’s muziek is altijd in mijn gedachten. Ik kom via internet in contact met Ronnie’s zoon Luke. Af en toe wisselen we een mailtje, ik heb genoeg te vragen. En dan zegt hij: “’Weet je, kom eens langs, dan laat ik je alles zien wat je wilt en kun je mijn familie ontmoeten”.

Op vrijdag 8 april om 16.30 uur ben ik op het treinstation in Zutphen. Daarna volgt de reeks trein, Schiphol, douane, wachten, wachten en vliegen, landen in Birmingham, weer douane en en nog meer wachten. Maar dan is het gelukt en ik sta met de koffer in de hand om op weg te gaan naar Shropshire, net in Wales. Ik huur een auto, betaal en hoef alleen de sleutel op te halen. Ik wil even borg betalen met mijn creditcard maar krijg te horen: “I’m sorry Sir, but I’m afraid we can’t help you.” De creditcard werkt niet. Na een half uur klooien blijft het bericht: ‘declined’. Ik ben gestrand in Birmingham op het vliegveld.

Er blijkt een scheurtje in mijn creditcard te zitten en ik kan daardoor geen auto huren. Er rijden geen treinen meer en na wat telefoontjes naar huis en naar de hulplijn van de bank ziet het er echt naar uit dat ik een nachtje op het vliegveld moet blijven. Wat volgt is lichte paniek en dan keihard nadenken. Ik loop nog één keer naar de balie en vraag of er echt ‘no other way ‘ is. De man achter het loket lijkt medelijden te hebben en krijgt een ingeving. Ik heb al eerder betaald met de creditcard online, dus de gegevens zijn bekend en met één druk op de knop redt de beste man mijn weekend. Veel later dan gehoopt struin ik de Parking af, op zoek naar een kleine Smart die mij even later vrolijk toeknippert.

Ik realiseer me dat ik links moet rijden. Na wat gehannes en wat gemiste afslagen zit ik op de juiste route naar Luke Lane. Een blokkade met omleiding neem ik op de koop toe en rond 01.30 uur Engelse tijd stap ik uit de auto en even later drink ik een biertje met Luke. Het alarm van de auto gaat buiten mijn schuld drie keer af, dit tot vermaak van Luke. Het is fijn om hem te zien. Hij lijkt op zijn vader, hij heeft dezelfde bouw en stem. “Wacht maar tot je mijn broertje Reuben ziet, het is bijna eng hoe hij op ‘our old man’ lijkt’, zegt hij.’

Luke is gescheiden en leeft met een vriend in het kleine huisje waar we ons nu bevinden. “We noemen het ‘Heartbreak Hotel’”, grapt hij. Luke en zijn vriend delen de kosten. Het blijkt een echte mannenhuishouding te zijn. Hier en daar is nog Kerstversiering zichtbaar. Een aantal vrienden is aan het gamen en in de keuken wordt gerookt, gedronken en gelachen. Het is een prima ontvangst maar ik moet wel even omschakelen, ik ben vermoeid, opgelucht en verrast. Ik slaap bij Luke op zijn kamer in het bed van zijn zoontje. Ik moet hem tien keer zeggen dat dat voor mij helemaal OK is.

Na een typisch Engels ontbijt met slappe koffie gaan we op pad. We stoppen bij een oude smederij. Van binnen is het net de winkel van Malle Pietje. Overal bevinden zich fotootjes, plaatjes, spulletjes, katten, bloemen en er klinkt soulmuziek van Marvin Gaye. De eigenares, een kleine, broze dame die mij een hand geeft, doet me denken aan Armand, de Nederlandse hippie-zanger. Doorleefd, maar wel scherp. Het blijkt Luke’s moeder Kate te zijn. Ze is 67 jaar oud. Na de brand in haar huis, een druk leven met rock ‘n roll- sterren en de bijbehorende levensstijl, een nieuwe heup en een paar missende tanden is het een markante verschijning. Terwijl Luke kijkt naar het hangende pootje van een kat, verwissel ik een hoog-hangende lamp in de keuken en zet Suzie (Kate’s huisgenoot) thee.

De boerderij Fishpool Farm moet er ook zo hebben uitgezien, Luke bevestigt die gedachte. De verhalen gaan van de hak op de tak en ik geniet van de lol die we hebben. Van die Achterhoekse humor, maar dan in Wales. Ouwehoeren kunnen ze hier ook, dus ik voel mij al gauw huis. Kate laat mij haar pas geschreven tekst lezen over Mick Jagger’s ex Jerry Hall. Niet echt een positieve tekst, geschreven op een envelop. En er volgen vele verhalen over hoe Kate iedereen uit de popscene heeft ontmoet in de ‘60’s en ‘70’s. We praten over haar vriendschap met Pete Townshend en het juist opgenomen lied dat zij en Pete samen hebben geschreven. Ze is niet tevreden over het resultaat, vertelt ze. Een vriend komt langs met blokken hout voor de kachel en schuift ook aan. Deze mensen nemen de tijd voor elkaar. Even later gaan we naar Fishpool Farm. Kate zit voorin de auto en ik pas op haar groene mandje vol met haar spulletjes. ‘Fishpool Cottage’ staat er uitgekerfd op een klein houten bordje aan het hek. Het ligt prachtig aan de voet van een heuvel. Het is een oud klein boerderijtje met erom heen wat stallen. Dit is de plek waar het allemaal gebeurde, de plek waar de liedjes vandaan komen waar ik al jaren lang graag naar luister. Waar Ronnie Lane woonde met Eric Clapton en alle andere muzikanten. Waar de liedjes nog steeds in de lucht hangen. Het is precies zoals ik dacht. Luke en Kate blijven in de auto. Kate is onrustig en heeft het op haar heupen. Ze wil naar de pub, tijd voor een drankje. Zo goed als ik kan neem ik alles heel snel in mij op. We rijden naar The Miner Arms Pub, op 10 minuten afstand. Het is een uurtje of 13.00 en ik neem maar eens thee.

Gedurende de middag druppelen boeren, muzikanten en dorpsbewoners binnen. Iedereen zegt hallo, oud en jong kent elkaar en ook vrienden van Kate en Luke komen langs. De pinten bier en cider vloeien rijkelijk en iedereen is in de ban van het jaarlijkse paardenrennen. Een paar jongens doen morgen een test voor de brandweer. Om de beurt kiezen we van liedjes uit de jukebox en Kate staat in het middelpunt van de belangstelling. Iedereen is gek op haar. Af en toe komt er een nummer van Ronnie Lane voorbij. Luke zingt ze vaak zachtjes mee.

Je hebt muzikanten die zweren bij een gedegen voorbereiding. Eindeloos oefenen, repeteren, loopjes instuderen en zorgen dat alles klopt op het moment surprème. Worden ze blij van.

Op 16 mei vorig jaar was Coverland in Ulft. Onderdeel was Hooked on Guitars, een initiatief van de onvermoeibare grondlegger van dit platform: Meindert Bussink. Hij had gevraagd of ik een paar liedjes mee wilde zingen. Ik kan Meindert moeilijk iets weigeren en toen ik las welke gitaristen zouden opdraven was ik helemaal om: Vedran Mircetic, Rocco Ostermann, Joop Wallerbosch, Dries Bijlsma, Ronald Bekking. Voorwaar geen prutsers!

Meindert had nog iets gedaan: hij had een band gevormd die deze solisten begeleidde. Ook al geen kattepis. Drummer Mike Visser, bassist Gerben Bielderman, toetsenman Matthijs Stronks. Er waren ook nog een paar vocalisten bij. Ik noem Marco van der Aar en Lawrence Mul. We kunnen intensief gaan speuren aan de oevers van de Oude IJssel, maar veel beter dan deze mannen gaan we ze echt niet vinden.

Het is weer de muziek die mijn gedachten terugvoert naar de tweede helft van de vorige eeuw. Herinneringen tuimelen over me heen uit het reservoir dat gelukkige jeugd heet. ‘k Zie lange slungels van kerels die de voorkamer op stelten zetten. Slungel Gert zit gehurkt bij een stapeltje singles. Hij zoekt en legt er één op ’t wiebelende draaiplateautje. Vrolijke muziek in up-tempo weerklinkt uit de luidsprekers. Een nasale stem zingt Last Train To San Fernando. Loormuziek. Uitgevoerd door: ik zou het niet meer weten, m’n geheugen laat me in de steek. De jongens pakken de dansklare dames bij de lurven en trekken een quickstep door de ‘mooie kamer’. Ik, de kleine potwortel op de divan, kijk verwonderd toe. M’n oudste zus geeft haar eerste verjaardagsfuif. Toastjes met ei en mayonaise, augurk gewikkeld in boterhamworst aan een prikkertje, Spoetnik en lauwe Groli.

In mijn herinnering blijven me twee muziekgenres bij, door mijn zuster gecategoriseerd als Loor-en Navismuziek. Vernoemd naar de twee jonge heren die bepaalden wat er op de koffergrammofoon kwam te liggen. Een Achterhoekse variant op de Pleiners en Dijkers. Mijn eerste kennismaking met wat we tegenwoordig jeugdcultuur noemen. De Navisgroep draaide namaakjazz met een hoog Dutch Swing College gehalte. Jazz van het verkeerde soort. Chris, icecream, icecream, Barber is een naam die daar tot gisteren, in mijn onbetrouwbare lange termijnbeleving, ook bij hoorde. VVD-congresmuziek. Het andere kamp draaide Skiffle en Country en Western van het oorspronkelijke soort. Niet de zoetgevooisde versies van Jim Reeves die begin jaren zestig de Hitparade teisterden.

‘Gloria’ schalde tot ‘Here Comes The Night’ uit de bandrecorder. ‘Baby Please Don’t Go’ begeleidde het eerste grote liefdesverdriet. “Oh Annelies!” ‘Hen’ waren een mythe tijdens het leven zelf. In Hitweek, het vakblad voor langharig werkschuw tuig, ging al maanden het gerucht dat ‘hen’ naar Nederland kwamen. En wat was de clou? De tournee deed nota bene Terborg aan! Onder het mom van huiswerk maken bij een schoolkameraad op de Heelweg fietste ik die bewuste avond clandestien de andere kant op. In Sporthal De Paasberg bleek dat niet Them op het podium stond, maar wel een rossige verschijning uit Belfast. Van Morrison genaamd. Them was inmiddels opgeheven. Van werd voor deze gelegenheid begeleid door een andere levende legende: The Blizzards. Cuby was thuisgebleven. Verlegen en nog vol ludevedut vergaapte ik me aan het optreden van de Ierse zanger. Een legendarisch concert. Rillingen lopen nu nog over mijn rug. Eind jaren zeventig verloor ik hem een beetje uit het oog na een apathisch concert in De Vereeniging. Tot het moment in 2000 echter. Toen viel dit alles op zijn plaats toen ik de cd The Skiffle Sessions, Live in Belfast, beluisterde. Drie op het oog totaal verschillende genre’s vloeien meesterlijk ineen. Dixieland klinkt opeens prachtig, tranen vallen op het tapijt. Van Morrison, Lonnie Donegan en ene Chris Barber zijn de schuldigen. De Loormuziek is niet teloorgegaan.

Op vrijdagavond 27 mei wordt in café De Engelenbak in Doetinchem The Future Wave Party gehouden. The Future Wave Party wil ‘jonge’ Achterhoekse bands een podium te bieden. “Als ‘onbekende’ band die eigen werk maakt, is het verrekte lastig om optredens te regelen. Vandaar dat wij zelf de stoute schoenen hebben aangetrokken”, aldus zanger en gitarist van Relffoxes Harmen Scholten die het – voorlopig eenmalig – initiatief bedacht: “Ik heb Lou Patty, Spectors Wall en The Om Syllable toen benaderd met dit idee en die waren meteen enthousiast.”

De missie van The Future Wave Party is om een springplank te creëren voor talentvolle ‘jonge’ Achterhoekse honden die eigen repertoire spelen. Het richt zich nu vooral op de alternatieve rockscene, maar de insteek is ook een eenmalig event: “Maar je kunt natuurlijk niet in de toekomst kijken” glimlacht Scholten.

Scholten is zelf opgegroeid in Aalten en ontdekte nieuwe bands in de lokale poptempels zolas de Loods en oerkroeg Schiller. “Lokale bands waren toen onderander Baltazar met Ralf Klein Nibbelink, Vedran Mircetic, Paul Diersen, Mike Visser en Raymond Grievink, The Beat Conspiracy met Ilja Vaags, Benjamin Kip, Erwin Hoftijzer en Philip van Lochem en Geiser met onder andere Hubert der Weduwen, Daan Prins en Gerben Elburg” herinnert Scholten zich nog goed. “Ik keek, luisterde en wilde dat ook dus kocht ik een gitaar bij de bouwmarkt en nam les bij Anne Klein Geltink. Hij liet mij kennis maken met John Denver en the Beatles. Later leerde ik door Vedran de theorie achter de muziek pas echt begrijpen.“

“Privélevens worden op een laag pitje gezet”

Als je samen zoveel meemaakt en ook nog steeds bijleert, wat betekent het festival dan voor jou, jullie? “Haha ehm, Henny Haggeman (journalist van de Gelderlander) omschreef Bart en mij als de geestelijk vader en moeder van de Parkparade en dat klopt ook wel. Het is een kindje dat je stap voor stap naar een hoger plan wilt tillen en waar je nooit op uitgekeken raakt. Soms wil je ze achter het behang plakken maar uiteindelijk is de liefde groter”, glimlacht ze triomfantelijk. “De Parkparade is oprecht heel belangrijk voor ons allemaal. Het kost ons bergen met vrije tijd en privélevens worden op een laag pitje gezet zodra de Parkparade dichterbij komt. Het is gewoon keihard werken, maar we blijven er nog bij lachen ook!”

Voor het dossier over muziekonderwijs sprak ik eerder al met de adjunct-directeur van muziekschool Oost-Gelderland Henk Lubberdink (link), voormalig cultuurwethouder van de gemeente Oude IJsselstreek John Haverdil (link) en adviseur muziek bij het provinciale kenniscentrum Cultuurmij Oost Arend Nijhuis (link). Ook redacteuren Johan Godschalk en Meike Wessels schreven al een artikelen over muziekonderwijs; respectievelijk over informeel leren (link) en een dj-opleiding (link).

Als gitaardocent, producer bij de popafdeling van het conservatorium van Amsterdam en oprichter van Popgilde, een nieuw initiatief voor Achterhoeks muziekonderwijs, hecht ik grote waarde aan de rol van onderwijs in popcultuur. Gelukkig hoeven we deze waarde steeds minder te verantwoorden, want uit onderzoek blijkt steeds vaker dat muzieklessen goed zijn voor de ontwikkeling van de jeugd. Het populaire tv-programma De Wereld Draait Door weidde er op 10 februari zelfs een hele uitzending aan. De vraag is hoe deze urgentie zich uiteindelijk vertaalt in actie en beleid. Een nieuwe aanvulling voor dit dossier is een gesprek met de voorzitter van de muziekvereniging Jubal uit Varsseveld: Mark Jansen. Ook vanuit die hoek belanden namelijk veel muzikanten in de Achterhoekse popmuziek en hun onderwijsmodel en relatie met de overheid is interessant om te bespreken. Jansen is namelijk van mening dat toegankelijke muziekles in de Gemeente Oude IJsselstreek ernstig onder druk staan: “De keuzes die de gemeenteraad bij de komende herziening van subsidies maakt, zijn cruciaal voor het voortbestaan van goed werkende opleidingen.”

De gemeente Oude IJsselstreek gaat namelijk komend jaar de subsidieregeling herzien en het is maar de vraag of dit lesmodel van Jubal kan blijven bestaan. Om dit te begrijpen moet een kleine stap terug in de tijd worden gemaakt. “In 2013 hebben we met een brief bij de gemeente aangekaart dat het vreemd is dat de gemeente vergelijkbare muzieklessen verschillend subsidieert. De gemeente subsidieert namelijk bij Jubal dertig procent van de lesgelden, terwijl dit percentage bij de muziekschool vijftig procent is. De muziekschool ontvangt daar bovenop nog een exploitatiesubsidie. In een reactie liet de gemeente weten dat zij bij subsidies onderscheid maakt tussen (amateur)verenigingen en (professionele) stichtingen”, aldus een verbolgen Jansen.
Het heeft er alle schijn van dat in de nieuwe subsidieregeling dit onderscheid ook gemaakt wordt. Aangezien er (fors) bezuinigd moet worden, is de kans groot dat verenigingen en dus ook Jubal fors minder zullen ontvangen. “Op dit moment zijn onze muzieklessen, met veel minder subsidie, ongeveer even duur als die van de muziekschool. Als er bezuinigd wordt op de verenigingen, wordt dit prijsverschil groter en drukt de gemeente het goedkoopste opleidingsmodel dus uit de markt.”, aldus de voorzitter. “Wij begrijpen dat niet: het lijkt ons totaal niet relevant welke rechtspersoon muzieklessen verzorgt, zolang de lessen maar goed zijn. We horen binnenkort op de voorlichtingsavond (08-06) welke kant de gemeente op gaat”.