Radioprogramma DinxperFM wil graag vergeten bands onder de aandacht brengen: “Er zijn hier in Dinxperlo zoveel bands en goede en gedreven muzikanten, dat we nog heel lang door kunnen gaan met hen presenteren”, aldus de bevlogen organisator Gerard Kolenbrander. Op 1 oktober komt in Dinxperlo’s café Old Dutch de band Rain na vijfentwintig jaar voor een eenmalige reünie bij elkaar om te vieren dat hun muziekbroeders van de band Half Grown dit jaar vijftig jaar in het muziekvak werkzaam zijn. Naast de Golden Earring en The Spitfires, behoort Half Grown tot de oudste bands van Nederland.

In de roerige jaren zestig verrees in Dinxperlo de beatgroup ‘Half Grown’. Een toepasselijke naam, want de heren waren toen nog pubers of Halbstarken zoals ze ‘over de grens’ werden genoemd. Volgens eigen zeggen was de band binnen de kortste keren regionaal bekend en speelde zo’n veertig optredens per jaar, vooral in Duitsland. Daarna kwamen de gebruikelijke obstakels zoals studie en werk die de voortgang van de band in de weg stonden, maar vijfentwintig jaar geleden besloot de band na een reünieoptreden de draad weer op te pakken. Full Grown timmert de band weer aan de weg met een repertoire bestaande uit sixties nummers van Golden Earring, The Who, Kinks, Small Faces et cetera. De band bestaat tegenwoordig uit André Ruiter (zang/gitaar), Ben Plucker (zang/basgitaar), Gerhard Rijken (gitaar), Fredy Schorfhaar (zang/piano/orgel), Frans van Esveld (zang/saxofoon) en Erwin van Remmen (drums en percussion).

DinxperFM

Na een aantal jaren van medische problemen is Kolenbrander met Harry Deckert van DinxperFM in contact gekomen: “Ik ken hem nog van de Dinxper Music Night periode. Hij zat bij de kabelkrant en zorgde ervoor dat we op TV verschenen. Toen Harry mij vroeg om wat te doen bij DinxperFM, heb ik toegehapt. Eerst als side kick van Harry en nu bij de programma’s The Roaring seventies en Nederpop, maar ik heb ook een eigen programma op de vrijdag avond: ‘The Power of the Blues and Beyond’. Eigenlijk was dit radioprogramma het startpunt van The Classic Rock Night.

Veel geleerd van Dinxpop

“Toen Hans Nakken en Hans Eskes Dinxpop organiseerden, heb ik er twee jaar bijgezeten. Nadat het festival ter ziele ging, ben ik hun ondersteunuing de Dinxper Music Nights begonnen. Hans Nakken deed de contracten en financiën en Hans Eskes schreef de persberichten. Mijn zoon Nick had het logo ontworpen en maakte de website en posters. Ik heb in die periode veel geleerd en doe vergelijkbare werkzaamheden nu samen met Harry Deckert.

Midden in het centrum van de oude Hanzestad Doesburg ligt de Gasthuiskerk. Zoals veel panden in het stadje kent de Gasthuiskerk een rijke geschiedenis. Het gebouw stamt uit het jaar 1380. Na de laatste renovatie in 2013-2014 waarbij het pand is gemoderniseerd dient het als het cultureel podium van Doesburg. Behind the Corner ging in gesprek met directeur Teja Peters en Theo Maas, verantwoordelijk voor de pr en contactpersoon voor het open podium en de jamsessies.

De bezoekers van de Gasthuiskerk komen merendeels uit de omgeving, De promotie voor de evenementen verloopt via de website, Twitter en Facebook. Daarnaast heeft de Gasthuiskerk goed contact met de lokale krant de Regiobode en er staan regelmatig berichten in de Gelderlander. Ook is de Gasthuiskerk te vinden op online agenda’s. Twee keer per jaar wordt een programmafolder uitgebracht en er worden met regelmaat folders en affiches verspreid. Daarnaast wordt er elke twee weken een nieuwsbrief uitgebracht.

Naast de jamsessies en het open podium programmeert de Gasthuiskerk ook cabaret, dans, theater, literaire lezingen en muziek. De programmering is dus zeer variabel. “We hebben diverse soorten bands en muziek; latin, jazz, chansons, rock, pop, klassiek, van alles en nog wat,” licht Maas toe. Doel is om een zo’n breed mogelijk publiek te trekken. De Gasthuiskerk ambieert om hierin nog meer door te groeien.
“We hebben ook nog het gitaristenpodium sinds het afgelopen najaar, hier komt echt een speciale doelgroep op af, ze komen uit het hele land,” vult Teja Peters aan. “Ook is er nog het pianistenpodium, hier spelen vaak hoogbegaafde studenten. We programmeren van Douwe Bob tot Michiel Borstlap.”

Behind The Corner zoekt hen die de Achterhoekse popcultuur mede mogelijk maken. Behind The Corner wil de Achterhoekse popcultuur in kaart brengen, maar naast de uitgebreide BUDA-lijst met tweehonderd Bands Uut De Achterhoek, ontbreekt een uitgebreid overzicht met locaties, bedrijven en organisaties die lokale bands en muzikanten een platform geven om hun talent te etaleren.

Daarom heeft Behind The Corner een enquête opgezet voor alle cafés, podia, instellingen, scholen, buurthuizen en festivals in de Achterhoek die lokaal talent een podium geven. Of dit eenmaal per jaar is, of elke week, of via internet of andere initiatieven, door het bieden van een platform krijgt een band de kans om zichzelf te laten zien en te ontwikkelen. Behind the Corner helpt graag mee om die initiatieven te ondersteunen en aan nog meer mensen te presenteren.
Behind The Corner hoopt dat iedereen die zichzelf of iemand anders herkent in bovenstaande omschrijving de moeite wil nemen om de enquête in te vullen. Met die gegevens kunnen wij namelijk niet alleen veel in kaart brengen, maar ook nog beter in gesprek gaan met lokale en provinciale overheden, fondsen en kennisinstellingen. Hierdoor zetten we ook weer nieuwe stappen voor de Popcoalitie Achterhoek en hopen we steeds beter de belangen van Achterhoekse muzikanten en de sector te kunnen behartigen en te promoten.

Dialectrockers de Boetners staan met een stevige poot in het verleden. Normaal, Jovink, Status Quo, AC/DC, oftewel traditionele rock’n roll, daar draait het vooral om bij de Doetinchemse band. Frontman Kevin Raayman gaat zo nu en dan wel op zoek naar wat meer muzikale variatie en een andere sfeer. Dan laat hij zich graag inspireren door streekgenoten Boh Foi Toch.

Ook de teksten van de Boetners staan in het teken van de beste rock’n roll-traditie: bier, brommers, vrouwen, feesten. “Een beetje voor de hand liggend, ja”, lacht Raayman. “Maar het zijn wel de onderwerpen die het best passen bij rock’n roll-songs. Het publiek vindt het mooi. En wij zelf ook. We zijn niet voor niks grote fans van Normaal en Jovink.”

Aan de ene kant old school, dus, maar tegelijkertijd maken de jonge Achterhoekers dankbaar gebruik van de hedendaagse p.r.-kanalen. De meest pakkende nummers van een album worden niet meer uitgebracht als fysieke singles, daar zit tenslotte niemand meer op te wachten. De band maakt bij die songs professionele videoclips, die via YouTube, Facebook en andere sociale media goed worden bekeken en zodoende enorm goede promotie voor de Boetners vormen.

De clips worden heel goed bekeken, zegt Raayman. “Het aantal views blijft maar oplopen. Niet alleen van ‘Heavig!’, maar zeker ook van ‘Mien Brommer’. Het is voor ons belangrijke publiciteit. Begin volgend jaar willen we ons derde album gaan opnemen, dan zullen we ook zeker weer een paar clips gaan maken.”
Zover is het nog niet. Komend voorjaar en zomer gaan de Boetners eerst weer optreden. Zeker niet alleen in de eigen Achterhoek, er staan reeds optredens in onder meer Zeeland, Drenthe en Twente. Maar daar zullen vast en zeker nog een aantal (tent)feesten hier in de regio aan worden toegevoegd, verwacht Kevin Raayman. “En er lopen nog wat interessante zaken. Als er daarvan een stuk of wat doorgaan, dan wordt het een topjaar voor ons. Het Hootchie Koe Festival in Varsseveld is in ieder geval bevestigd!”

Frank Zappa figureert in de rockklassieker ‘Smoke on the water’ van Deep purple. Ik heb zelf ook wel eens wat meegemaakt met ‘smoke’. Ik musiceerde ooit samen met een donders puike drummer, die helemaal waus was van freaky Frank. Deze potten- en pannenprins was zo goed dat ik hem eens voorstelde om een drumsolo te geven tijdens onze live-shows, maar daar had hij absoluut geen trek in. Je kon hem regelrecht de gordijnen in jagen met dat voorstel, want hij haatte dat.

Het ‘waarom’ weet ik niet meer precies, maar het zal met zijn achterhoekse bescheidenheid te maken hebben gehad. Daarmee bedoel ik overigens niet dat hij zelf niet overtuigd was van zijn exceptionele kwaliteiten, maar hij wilde er niet perse mee te koop te lopen, laat staan dat hij pontificaal een solo zou geven. Niet elke muzikant wil ‘in the picture’ staan, en hij vond drummen gewoon een vak en andere vakmensen lopen ook niet te praalhansen. “Ja, maar die staan niet op een podium, en jij wél”, opperde ik nog, maar hij was niet te vermurwen en bleef bij zijn standpunt. Dat vond hij, basta, en ik snapte het ook wel. Als ik bijvoorbeeld een fietsband zou moeten plakken is dat voor mij zo ongeveer hetzelfde als een maanlanding organiseren, snap je. Ik heb groot respect voor de fietsenmaker.

Maar goed, ik dwaal af. Onze toffe drummer vertikte het dus, maar op een avond speelden we bij Unitas in Wageningen toen onze rookmachine inclusief rare kuren, die we daarom ‘Eddie de manisch depressieve rookmachine’ hadden gedoopt, op hol sloeg. Eerst werd het hele podium in zo’n Edgar Allen Poe-kerkhof bodemnevel gehuld, en daarna verscheen er voldoende mist om ‘The Hammer house’ horror studio’s een jaar lang films te kunnen laten schieten. Vijf minuten later stond óók de hele zaal in de wazige onduidelijkheid. Niemand zag nog een hand voor ogen. De band speelde gewoon stoïcijns door en was aanbeland in het laatste gedeelte van een wild nummer, dat bol stond van de woeste ritmes en het gitaargefreak. Ik kreeg plotseling een mal ideetje, en mijn gehele binnenpretpark ging spontaan van de handrem.

Ik zette mijn versterker op standje tien, drukte een loop-pedaal in (voor niet gitaristen: dat is een apparaat dat telkens iets herhaalt, tot in een kleine oneindigheid) en ik trok de bassist, die naast me stond, aan zijn shirt en fluisterde hem, toch wel licht brullerig óók, in zijn oor: “Kom, we proberen van het podium te komen”, en ik legde hem uit wat mijn snode plannetje was. Ik hoorde een giechel door het mastodontische geluid heen, en concludeerde dat hij het ook grappig vond. We gingen op onze hurken zitten en kropen daarna op handen en knieën naar de zijkant van het podium, dat we op de tast vonden, klommen er af, en gingen daarna prinsheerlijk backstage zitten. Niemand had gezien dat wij van de bühne waren verdwenen, en onze toffe trommelaar had het óók niet gemerkt. En hij maar drummen joh, en maar drummen én drummen. Toen de rook uiteindelijk wat opgetrokken was, had hij toch zeker een drumsolo van zes minuten gegeven. He was not amused, maar wij wél!

Ik ben sinds een paar jaar fan van telecasterachtige gitaren. Qua ergonomie zijn ze prettig en ze hebben een charmante lelijkheid. Bovendien denken veel mensen dat je op zo’n ding alleen maar country & western kunt spelen, dus het is stoer om de solo van Beat it uit een dergelijk apparaat te toveren. Het enige minpunt aan dit type instrument vind ik het ontbreken van een bruikbare tremolo. Een tremolo is een hendel waarmee je de gitaarsnaren strakker en slapper kunt spannen wat geluidseffecten oplevert die de oplettende luisteraars kennen van The Shadows (subtiel), Jeff Beck (emotioneel) en Eddie van Halen (duikvluchten). Bepaalde typen tele hebben wel zo’n ding, maar die zijn vaak lelijk, duur, onbruikbaar of een combinatie van deze eigenschappen.

Nu heb ik een Fender Telecaster, dus ik heb dat ding uit elkaar geschroefd en met behulp van een vernuftig stukje gereedschap de body gekopieerd op een stuk plaatmateriaal. Ik kan deze mal gebruiken om een soortgelijke gitaar te bouwen, en wel geheel naar mijn eigen voorkeuren. Bijkomend voordeel is dat Youtube vol staat met filmpjes van behulpzame vakmensen die je precies voordoen hoe je zo’n onderneming aanpakt. Alleen begint daar het gedoe.

Veel gitaardokters vinden het gebruikte hout belangrijk voor de klank van het instrument. Dat hout noemen ze tone wood. Ook de hals is blijkbaar uitermate kritisch; een blanke hals van maple klinkt volgens de geleerden anders dan een donkere hals van rosewood en zo hebben de gitaarkrantjes het er bij mij ook altijd ingeMusicMakerd. Je las over Eddie van Halen’s gitaar die van korinahout was om de ‘brown sound’ te produceren, of Allan Holdsworth’s voorliefde voor lindehout voor een zangerig geluid, en een Les Paul klinkt als een Les Paul omdat de achterkant van mahonie en de voorkant van maple is gemaakt, dat weet iedereen.

Het is begin 2013 en voor zijn vijftigste verjaardag, juli 2014, wil Paul Heutinck: “Geen lullig feestje in een zaaltje, maar een feest waar ik zelf graag naar toe zou gaan”. Hij is dan al een paar keer naar de Zwarte Cross geweest en dat leek hem wel wat: een mini-Zwarte Cross Rock Festival, met alles erop en eraan. “Op de boerderij waar ik geboren ben en met natuurlijk alleen Achterhoekse bands”, droomt Heutinck.

Op 1 april 2013 is Heutinck bij Normaal in het Juliana Gebouw in Winterswijk-Woold en spreekt daar met Marion van Wijk (Pebbles) van Rockcafé Taste: “Ik heb toen afgesproken dat Marion’s band Pebbles and the Bambamsj de backline [drumstel, zanginstallatie en versterkers, red.] zou leveren en zelf ook komen optreden. Vanaf toen ging ik regelmatig naar Taste om bandjes te kijken.” Hij ziet onder andere Runaway Crows (toen nog zonder Mart Hillen) op een zogenaamde KUDO-avond (Kom Uut De Oefenruimte) en hij vond het geweldig: “Zo kwam ik op die zoektocht naar bandjes ook Paul van Druten tegen bij Live at the Brons in Zutphen, die toen nog met zijn telefoon bands opnam. We raakten aan de praat en ik vroeg hem op Facebook of hij geen lijst had waar welke band speelt. Helaas niet, dus toen ben ik op 24 januari 2014 zelf begonnen met een lijstje op mijn Facebook-pagina. Na een paar weken dacht ik, mijn vrienden en familie interesseert dit niet zo veel, maar er zijn vast veel meer mensen zoals ik die zo’n bandjes-agenda willen raadplegen. Toen heb ik op 22 maart 2014 ’s ochtends in de trein op mijn mobiel de Facebook pagina ‘Bandjes kieken’ aangemaakt. Ik weet niet meer hoe ik op de naam kwam, hij was er gewoon ineens. De dag erna op 23 maart hadden we 100 likes.”

Wanneer ik Heutinck vraag wat nu eigenlijk zo leuk is aan bandjes kijken, hoeft hij niet lang te denken en somt hij soepel en staccato een lijstje op: “Eruit zijn, in een andere wereld, dichtbij de band, niet zo massaal als bij festivals en concerten, contact met bandleden, lokale mensen, nieuwe mensen ontmoeten”. Heutinck kan genieten van coverbands die de muziek spelen uit zijn jeugd en soms zitten er ook pareltjes tussen: “Ik vind het heel leuk om te zien hoever een beginnend bandje dat je een paar jaar geleden hebt gezien, uiteindelijk is gekomen”.
Het succes van Bandjes Kieken is volgens Heutinck te verklaren door de eenvoud van de lijst, die wel zo volledig mogelijk poogt te zijn: “Geen onzin, maar relevante berichten posten op Facebook. Wel met een dosis humor. Door dichtbij de doelgroep te blijven, bereik je mensen die het net als ik leuk vinden om een bandje te bekijken in een café. Ik werk op een reclamebureau, ben creatief, beschik over een flinke dosis humor, kom uit de Achterhoek en houd van (bluesrock)bandjes. Dat alles maakt dat Bandjes Kieken heel dichtbij me ligt. Ik ben mijn eigen doelgroep”,analyseert Heutinck. “Michael Katon in café De Stier in Eibergen was bijvoorbeeld geweldig, maar ook Side-Walk Sally of Red Devils. Dat spreekt mij op dit moment het meest aan.”

Bij Behind the Corner roep ik regelmatig dat ik me laat inspireren door initiatieven als De Correspondent en het Amsterdamse Subbacultcha, maar heeft Heutinck vergelijkbare initiatieven waardoor hij zich laat inspireren voor Bandjes Kieken? “Tsja, inspireren”, peinst hij. “Ik kijk wel rond en doe ideeën op, maar soms laat je je meer opjagen. Naderhand blijkt meestal dat je je niet veel van anderen aan moet trekken en gewoon je eigen plan moet trekken. Het moet voor jezelf wel leuk blijven.”

Vorig jaar bracht Donnerwetter tijdens Donnerwetterday het tweede album ‘Pavlov Beauty Saloon’ uit. Het is echter niet zo dat de band altijd een nieuw album uitbrengt tijdens dit evenement. “We zijn bezig met een meerjarenplan. Hopelijk komt in het najaar ons derde album uit. We moeten vooral vernieuwend blijven, maar met deze band is dat geen probleem, elke mafkees in de band heeft wel ideeën”, zegt Ostermann. “We willen elk jaar iets doen met gastartiesten, dit jaar zijn dat Vedran Mircetic en Torre Florim van De Staat.” licht Wout toe. “In januari is de re-release geweest van ons eerste album aangevuld met vier nieuwe nummers. Dit willen we ook onder de aandacht brengen. En we zijn op de achtergrond bezig met een nummer dat met een beetje geluk op Donnerwetterday als download wordt uitgebracht. Dat nummer verschijnt uiteindelijk ook op de nieuwe plaat”, zegt Ostermann.

Eén van de acts tijdens de komende editie van Donnerwetterday is Bot. “Bot is muziektheater dat gebruik maakt van zelfgemaakte apparaten en instrumenten, wat een maf spektakel oplevert”, aldus Ostermann. “Het blijkt dat dit theatergezelschap meer in Arnhem wil gaan doen. Donnerwetterday is hiertoe een goede aanleiding

Rockcafé Taste in Groenlo biedt muzikanten vier keer per jaar een KUDO-podium. KUDO staat voor:  Kom-Uit-De-Oefenruimte. De KUDO-avonden zijn bedoeld voor bands die wel eens buiten de oefenruimte willen spelen, een try-out willen doen, zichzelf graag willen presenteren, podiumervaring op willen doen of gewoon graag willen spelen. Eens per jaar staat KUDO in het teken van metalmuziek; dan spelen alleen maar metalbands. Taste heeft in het kader van KUDO de handen ineen geslagen met het Beltrumse festival Pigpop. Uit de bands die dit seizoen meedoen aan de KUDO-avonden wordt er één geselecteerd die Pigpop 2017 op 20 mei mag openen. Daarom is op iedere KUDO-avond een afvaardiging van Pigpop aanwezig. Ook het publiek kan een stem uitbrengen op de favoriete band. Er zijn in totaal 4 KUDO-avonden met 13 bands waaruit Pigpop in overleg met Taste en na het tellen van de publieksstemmen een keus maakt. Ook worden onder de stemmers twee keer twee vrijkaarten voor Pigpop verloot.

Marion en Roland van Wijk, de uitbaters van Taste, vertellen over het ontstaan van het KUDO-concept.

“Toen we met Taste begonnen merkten we dat er grote behoefte bestaat aan podia waar bands voor publiek kunnen spelen. Daarom besloten we om vier keer per jaar een podium aan dit soort bands te bieden, onder de noemer Kom-Uit-De-Oefenruimte. Bands kunnen zich inschrijven voor de KUDO-avond en om negen uur ‘s avonds is de aftrap. Er wordt geen speelschema bekend gemaakt, we willen voorkomen dat publiek alleen voor het eigen bandje komt. Het is namelijk juist de bedoeling dat alle spelende bands ondervinden hoe het is om in een zaal vol publiek te spelen.

Foto’s Pim Geerts.

Gitarist en producer Evert Zeevalkink groeide op Dinxperlo en was op de middelbare school mijn soulmate. Bij gebrek aan muziekles in de bovenbouw, zaten we in de tussenuren dankbaar met de goedkope akoestische gitaren uit het muzieklokaal van Meerdink nieuwe gitaarriffs en close harmony zanglijnen van onze band Out of Order te repeteren. Aan deze “progressieve allroundrock-formatie” – echt, zo was onze beschrijving – Out of Order koester ik mooie herinneringen zoals bij Dinxpop, ‘i Varca in Lintelo, De Boemel in Winterswijk, Bruggink in De Heurne, Schiller in Aalten, het paasvuur in IJzerlo en Huntenpop in Varsselder, maar ook aan de avonturen daarbuiten zoals in de 3FM studio of het Hard Rock Café in Amsterdam.

“Met deze EP wilde ik totaal m’n eigen gang gaan zonder na te denken over wie het zou gaan horen, waar ik het kwijt zou kunnen, welke kant het op zou moeten, enzovoort. Ik ben gewoon in m’n studio gaan zitten en gaan spelen.

Tegenwoordig woont hij al jaren in Utrecht. Momenteel deelt hij de planken met Tim Akkerman en Ed Struijlaart en staat hij bekend om zijn smaakvolle gebruik van gitaareffecten, loops en zijn melodische spel. Hij werkte ook al onder andere met Ilse DeLange, JB Meijers, Dotan, The New Shining, Edsilia Rombley, Karin Bloemen, Joke Bruijs en een hele batterij artiesten van The Voice zoals Charly Luske, Pearl Josefzoon, Wouter Vink, Chris Hordijk, Tessa Belifante en speelde in diverse bekende musicals zoals Dirty Dancing, Mamma Mia, Petticoat en Soldaat van Oranje de Musical. Na al die jaren en tussen alle drukte door, vond Evert ook nog tijd om een soloplaat te maken.

De gitaar die Evert in de studio het meest gebruik is zijn Fender Johnny Marr Jaguar. “Op de EP is die prominent te horen tijdens de thema’s van The Grand Gesture, Chronicle en After All Is Said And Done. Het is een gitaar waar je behoorlijk op moet werken om er een beetje een goede leadtone uit te krijgen, maar die strijd is een deel van de charme van het instrument, wat mij betreft. Wat ik tof vind aan de Jaguar is dat het geluid niet gelijk doet denken aan allerlei klassieke solosounds. Op Strat of een Les Paul heb je dat toch wat sneller. Veel van de spacy partijtjes op de achtergrond zijn ook op deze gitaar gespeeld, dat is waar de Jaguar echt in uitblinkt. Vrijwel alle gitaarpartijen op het nummer The Deep End zijn gespeeld op een relatief nieuwe aanwinst, de Squier Baritone Jazzmaster. Voor de solo van Market at the Rubicon heb ik mijn olijfgroene Gibson Les Paul gebruikt en de solo van the Grand Gesture is gespeeld op mijn Haar Guitars Tele. Ook heb ik op een aantal momenten de Rickenbacker 360/12 gebruikt die ik te leen had van Tim Akkerman. Het mooie is dat een nieuw instrument vaak gelijk tot inspiratie leidt. Een van de eerste dingen die ik op de Rickenbacker 12-string speelde was het intro van The Grand Gesture. Het was echt het geluid van dat instrument dat die track in gang heeft gezet. Het thema van Market at the Rubicon is ook op de Rickenbacker gespeeld.

De rest van de gitaarketen bestond uit mijn uitgebreide pedalenbord – waarop de Strymon El Capistan en Big Sky mijn belangrijkste tools zijn – en twee virtuele Chandler amps die op mijn UAD Apollo 8 geluidskaart draaien. Veel van de toetsenpartijen zijn software instrumenten. Ik heb U-He’s Diva veel gebruikt en een Roland Juno-60 simulatie in Reaktor naast mijn hardware Roland JU-06. Ook staat op bijna alles wat ik maak wel de Arturia’s Prophet V synth. Verder ben ik een fan van Native Instruments Una Corda, wat een piano geluid oplevert dat ook wat weg heeft van een Rhodes. In Jack’s studio hebben we gebruik gemaakt van zijn Prophet 6 en een echte Roland Juno-60.”

“Overdag lekker met nieuwe nummers bezig zijn en ’s avonds met vrienden een biertje drinken.  Ik kan hier heerlijk werken.” Tom Broshuis, juli 2016, in de woonkamer van zijn ouderlijk huis in Groenlo. De gitarist werkt er aan nieuwe nummers voor Mister & Mississippi. “De meeste liedjes heb ik met een zessnarige bas geschreven. Op cd, plaat en live bespeel ik dan ook die bas, afgewisseld met gitaar.” Ruim een half jaar later laat hij in dezelfde woonkamer horen wat het eindresultaat is van zijn probeersels. Voor hem ligt de cd ‘Mirage’ die 7 april verschijnt, de derde cd van de op de Herman Brood Academy in Utrecht ontstane band, die in 2013 met haar debuutsingle ‘Northern sky’ direct wordt gebombardeerd tot Serious Talent bij 3FM. Twee albums, twee 3FM-Awards en een Edison verder, naast toeren door Texas (USA), Zwitserland, Oostenrijk, Hongarije en Duitsland, besluit de band nieuwe wegen in te slaan. “We hebben in goed overleg met onze vorige producer Reyn Ouwehand besloten de nieuwe plaat op te nemen met Simon Akkermans, die ook de laatste cd’s deed van Jungle by Night en Bombay. Dat vinden we alle vier te gek.” ‘Mirage’ klinkt dan ook beduidend anders dan het vertrouwde folkgekabbel, maar is toch overduidelijk Mister and Mississippi, door het onmiskenbare stemgeluid van zangeres Maxime Barlag. “Het is iets meer elektronica en het is iets agressiever gemixt dan we gewend waren.” De cd is opgenomen in de bekende studio Kytopia van Kyteman (Colin Benders van Kyteman Orchestra,HW).

“We wilden gewoon een goeie cd maken. Niet enkel nummers met een mooie hit daartussen en dat de rest kut is.”

Live

De vier vrienden verheugen zich om de plaat live te laten horen. “De nummers komen live goed uit de verf. Het is onze meeste geschikte festivalplaat, vinden we. We doen veel clubs aan maar de nummers zijn ook zeer geschikt voor festivals. De eerste festivals zijn al geboekt.” Afgelopen weekend betekende de live-vuurdoop van de ‘nieuwe’ Mister and Mississippi in Duitsland. Tom kijkt er zeer tevreden op terug. “Het is altijd tof om in Duitsland te spelen, het publiek komt daar echt voor de muziek en niet om hun week te bespreken met een biertje. We deden twee voorprogramma’s van de Amerikaanse band Warpaint, in Frankfurt en München. Elke avond stond er zo’n 1000 man in de zaal. Het was voor het eerst dat we ons nieuwe werk voor zo’n groot publiek speelden en het voelde echt als een verademing. Ons vroegere werk is soms best fragiel. Vooral op een groot podium voelt het soms wat ongemakkelijk. Ook de reacties uit het publiek zijn wat uitbundiger dan wat we normaal gewend zijn, zo was het voor het eerst dat ik mensen zag dansen tijdens een show van ons.”

Mister & Mississippi is op 5 mei bij Bevrijdingspop Achterhoek in Zutphen te zien.

Ik interviewde gitaarbouwer Gerhard Kemper een jaar of elf, twaalf geleden al eens voor het boek ‘Popmuziek in Aalten, een greep uit vijftig jaar pophistorie’ van het Poparchief Achterhoek-Liemers. Kemper heeft blijkens dat interview uitgesproken ideeën betreffende gitaarbouw, hij legt een houtverzameling aan en verzamelt gitaren en versterkers. Wat mij betreft tijd om eens te vragen hoe hij zoveel jaren later tegen de zaken aankijkt.
Werktuigbouwkundige Gerhard Kemper begint puur uit geldgebrek met het verbouwen van een gitaar. Een echte Gibson Les Paul ligt ver buiten het financiële bereik van de student/gitarist, dus past hij een goedkope imitatie aan zijn wensen aan. Dat smaakt naar meer en hij  leest zich in, zoekt professionele bouwers op om van hen te leren, legt een houtverzameling aan en probeert om via de gitaarbouw het hoofd boven water te houden. Dat blijkt moeilijker dan verwacht, dus hij verandert zijn insteek en gaat gitaren repareren en bouwen als hobby. In het interview geeft Gerhard al aan dat het bouwen van akoestische instrumenten de echte uitdaging vormt; je moet volgens hem een hele serie gitaren hebben gebouwd om echt te begrijpen hoe het allemaal werkt. Is hij wat dat betreft intussen veel wijzer geworden?

“Je leert bijvoorbeeld dat een gitaar een maand of drie na het afbouwen pas zijn uiteindelijke geluid krijgt. Dan is de constructie gestabiliseerd.”

“Ik denk dat ik nu een heel stuk verder ben. Ik heb in de tussenliggende jaren ieder jaar een paar akoestische gitaren gemaakt. Dat doe ik in de koude maanden. We hebben in Nederland geen ideaal klimaat voor het bouwen van muziekinstrumenten. Je werkt met hout en dat is gevoelig voor vochtpercentages en temperatuur. Bij een akoestisch instrument probeer je al het hout dat voor de klank van het instrument belangrijk is zo licht en dun mogelijk te houden. Een klankkast moet kunnen vibreren en hoe dunner het materiaal, hoe beter dat gaat. Zelfs de afwerking, dus welke lak hoe dik op het hout zit, beïnvloedt de klank van het instrument. En toch komen op dat materiaal grote krachten te staan door de snaarspanning. Als je een gitaar verlijmt terwijl de luchtvochtigheid en temperatuur niet kloppen, kun je verwachten dat de boel stuk gaat. Ik heb uiteraard geen klimaatruimte en dus ligt de tijd om te werken aan een nieuwe gitaar in de winter.

Ik kom er steeds meer achter wat de invloed is van de combinaties van houtsoorten, de constructie van de zangbalkjes (de balkjes die in de kast van de gitaar onder het blad worden gelijmd om de structurele stevigheid te waarborgen – BS), de vormen van het instrument, de afwerking, noem het maar op. Daar lig ik ‘s nachts over na te denken. Je leert bijvoorbeeld dat een gitaar een maand of drie na het afbouwen pas zijn uiteindelijke geluid krijgt. Dan is de constructie gestabiliseerd.”

We ontmoetten elkaar voor het eerst tijdens een repetitie met Sonny Hunt & The Dirty White Boys in Nieuwendijk. Eén keer oefenen en de volgende dag beginnen met een tourtje. Zo ging dat bij Sonny Hunt, meer tijd was er simpelweg niet.

Én Sonny hield ervan om jong gitaartalent mee te nemen. Kon die, bescheiden als hij is, zelf lekker een beetje op de achtergrond blijven en de jonkies laten vlammen. Zo hadden we sinds 2008 Rory de Kievit in de band. En nu, in augustus 2010, kwam Leif de Leeuw erbij als tweede ‘special guest’.

Vijftien was ie. Ik ruim drie keer zo oud. Sonny en bassist Dick Stam nog ouder. Maar spelen kon hij als de beste. Zoveel was na de eerste paar nummers al wel duidelijk. Alsof hij al jaren in de band zat. En alsof hij helemaal niet piepjong was. Vergeleken bij ons dan.

In de pauze van die eerste repetitie kwamen Leif en ik aan de praat. Over muziek. Want daar hebben muzikanten het meestal over. Of ze nou vijftien zijn of bijna vijftig. We kwamen erachter dat we veel gemeen hadden. Blues, rock, seventies. Hij was helemaal gek van Free en hun gitarist Paul Kossoff. Dat was nou ook toevallig. Ik liep met het idee voor een Free-tributeband. Nou, zei hij, als ik nog een gitarist nodig had, dan deed hij graag mee.

Die tribute is er nooit gekomen. Maar een vriendschap was geboren. We spraken dezelfde taal, ondanks ons leeftijdsverschil.
Ik weet niet meer precies waar en hoeveel we gespeeld hebben dat tourtje in augustus/september 2010. Zal wel een keer of acht zijn geweest, zoals meestal. De aftrap op het kleine podium van Culemborg Blues was in ieder geval heel geslaagd, dat weet ik nog wel. Rory en Leif stalen de show, onder meer tijdens Jeff Beck’s Cause We’ve Ended As Lovers. Dat nummer was door Leif ingebracht en sindsdien een topper in de set.

Maar eigenlijk veel mooier nog was het dat Leif en ik een sterke band kregen. We reisden vaak samen. Ik pikte hem thuis in Amersfoort op en dan gingen we op weg. Ik had de iPod met al mijn muziek zoals altijd op de shuffle staan, maar we waren meestal zijn straat nog niet uit of daar kwam de bekende vraag.
‘Hé Han, is het goed als ik mijn iPod aansluit?’

‘Ja joh, doe maar’, zei ik dan.

En dan gingen we. Ik achter het stuur, hij verzorgde de muziek.

Tjonge, wat we allemaal niet hebben geluisterd. Blues ja. En veel classic rock. Maar net zo goed oude soul, country en folk. En we genoten van Supertramp, Steely Dan, Eagles en onze gezamenlijke held Joe Walsh. Mocht Joe Walsh ooit nog eens naar Nederland komen, wat wij nog altijd zeer hopen, dan gaan wij daar samen heen, hebben we toen besloten. Net zoals we twee jaar geleden samen naar Jeff Beck zijn geweest en hem backstage een hand mochten geven. Ook zo’n held.
Maar we hadden ook gesprekken. Goede zelfs. Over het leven in het algemeen, over het leven als muzikant. Over drank en drugs. Het klinkt een beetje pedant als ik het zo schrijf, maar ik drukte hem op het hart er voorzichtig mee te zijn. Zeker gezien zijn positie als gezicht van de band en veelbelovend gitarist, wat extra spanning met zich mee kan brengen. Geen drugs, kalm aan met drank, adviseerde ik hem. ‘En meisjes, dat zoek je zelf maar uit. Daar bemoei ik me niet mee”, zei ik. En we hadden lol.