Column
De bom genaamd Chuck Berry
Door
Rocco Ostermann
In de tweede klas van de lagere school deed ik als achtjarig katholiek jochie de zogenaamde heilige communie. We waren daar als klas al het hele jaar mee bezig geweest maar toen de feestelijke grote dag was aangebroken wist ik eigenlijk nog steeds niet waar het nou precies over ging. Ik vond het vooral allemaal erg gezellig en de dag was gevuld met mooie verhalen, en daar hield ik van, maar nog meer hield ik van de cadeautjes die ik die dag kreeg, en dát waren er een hele boel. Ik zal me beperken tot het presentje dat mijn leven radicaal veranderde, namelijk de pick-up.
Bij ons thuis werd amper muziek gedraaid en er stond slechts een cassettedeck in de woonkamer met twee bandjes waarvan de één van Shocking Blue was en op de ander stond dat gekke hitje Popcorn. Als kind kroop ik al in de radio en wanneer ik ‘s nachts niet slapen kon, luisterde ik naar de stemmen en ik voelde me verbonden met al die mannetjes.
Maar toen kwam dus de pick-up in mijn leven. Ik kreeg er ook meteen een stel LP’s bij en het was de bedoeling dat het ding naar mijn slaapkamertje zou gaan, dus mijn pa droeg het naar boven, deed de stekker erin, sloot de speakers aan en zei: “Zo, en nu weer naar beneden want ze zijn allemaal voor jou gekomen vandaag.” “Da’s goed pa”, antwoordde ik. Toen besefte ik pas echt dat de pick-up helemaal en alleen van mij was. Ik kon het amper bevatten.
Toen ik er een paar uurtjes later tussenuit glipte omdat iedereen een beetje teut was en de grotemensengesprekken me ook totaal niet interesseerden, klom ik met een verwachtingsvol onrustig buikje de trap op naar boven. Het was alsof mijn slaapkamer was veranderd in een schatkamer in de nok van een prachtig kasteel. Ik deed de deur open en ja, daar stond de pick-up. Ik was zo opgewonden. Het was ècht een andere slaapkamer geworden. Ik pakte de LP’s en allemaal goedlachse schlagerzangers en -zangeressen keken me vanaf de hoezen vriendelijk aan. Als een kameleon grijnsde ik naar hen terug. Ja, het was een prachtige dag en iedereen was blij.
Ik pakte een plaat van Cindy en Bert en legde ‘m op mijn aller voorzichtigst op de pick-up, vond de aan/uit knop, en zette de naald pietje precies op het vinyl. Dit was hèt moment. Nou, Cindy en Bert klonken alsof ze een duikfles vol lachgas hadden geïnhaleerd en ik schrok me kapot, bang als ik was dat ik de pick-up al bij zijn debuut had gemold.Ik was daar toentertijd ook zeer bedreven in, dingen mollen. Ik haalde de naald er subiet vanaf en keek een kleine eeuwigheid bepuzzeld naar de pick-up.
Ik daalde wat later teleurgesteld de trap af en vond de moed om een oom, die zojuist uit de wc kwam, te vragen om even met me naar boven te komen omdat mijn platenspeler zo raar deed. Hij had het euvel natuurlijk meteen door, zette de knop op rondje 33, en Cindy en Bert begonnen ‘Immer wieder Sonntags kommt die Erinnerung’ te zingen en mijn Duitse oom bulderde flink aangeschoten en keihard met het schlagerduo mee. Ik moest hard om hem lachen maar de muziek vond ik zwaar ‘baggeriaans’.
Wat later, toen ik weer alleen was, draaide ik zo’n beetje elke plaat en was nou niet bepaald in de wolken van wat ik allemaal in mijn oorschelpje kreeg gegoten. En toen had ik plots de laatste plaat in mijn handjes met de titel: ’24 Rock and Roll Hits’. Ik had er geen idee van wat rock and roll was en ook weet ik tot op de dag van vandaag niet wie voor het geven van die plaat verantwoordelijk was. Mijn verwachtingen waren inmiddels danig getemperd en ik zette licht argeloos de naald op de pick-up en wachtte af.
Ineens begon dat rauwe, bijna krakende gitaar-intro van Chuck Berrys Maybelline, gevolgd door die oer simpele en krachtige beat en toen gingen alle toeters en bellen in mijn kleine lijfje af. ‘Maybelline, why can’t you be true, oh Maybelline, why can’t you be true?’ ( Het grappige is dat het liedje gaat over een auto).
Naast de eerste zoen, de eerste keer seks, is dit DE BOM die ik nooit zal vergeten.
Ik heb het nummer meteen weer gedraaid en opnieuw en opnieuw. Diezelfde dag nog ontdekte ik bovendien de volumeknop, een onmisbaar klein knopje om de rock and roll op de juiste temperatuur geserveerd te krijgen. Standje tien dames en heren, jawel!
Het was meteen ook de eerste keer dat de switch van de stoppenkast even door mijn pa werd omgedraaid en Chuckie langzaam jammerlijk ten onder ging in een dikke stroop van geluid. Huh? En toen hoorde ik van beneden óók nog voor het eerst, en bij lange na niet voor het laatst, door mijn Pa de krachtige zin uitgesproken worden: “Zet %*&% die kutherrie zachter!”
Het was een fijne dag.
Rocco, 8 jaar.
Steun de redactie en word ook lid voor €1 p/week en profiteer van allerlei kortingen bij Achterhoekse podia, festivals, winkels, oefenruimtes, scholen, docenten etc. Lees HIER meer over lid worden.
Bij de bakker nemen we toch ook niet zomaar een zak krentenbollen mee zonder te betalen? #bijdebakker
